Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο Matrix24.gr, 2 Φεβρουαρίου 2013
Είναι φανερό, μετά και από την πρόσφατη επέμβαση των ΜΑΤ στο γραφείο του υπουργού κ. Βρούτση ενάντια σε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, ότι η κυβέρνηση έχει συνειδητά επιλέξει τη στρατηγική της έντασης, προκειμένου να καθυποτάξει τις κοινωνικές αντιδράσεις που δικαίως προκαλεί η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών. Η επιστράτευση των απεργών του Μετρό στόχο είχε να λειτουργήσει ως το παράδειγμα, να σταλεί το μήνυμα του μηδενικού βαθμού ανοχής της έναντι κάθε είδους κοινωνικής διεκδίκησης. Η επιλογή αυτή συνδυάζεται με εκείνη της «τάξης και της ασφάλειας» – εμβληματικός εκφραστής της οποίας είναι ο κ. Δένδιας, με τις άκρως επικοινωνιακές του επεμβάσεις.
Ωστόσο αυτή η στρατηγική εμπεριέχει μια δομική αντίφαση. Ότι η κυβέρνηση εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά: την ίδια στιγμή που εμφανίζεται ως η αδιάλλακτη προστάτης της νομιμότητας, δεν διστάζει να παραβιάζει όχι απλά τους νόμους αλλά τον ίδιο τον Θεμελιώδη Νόμο, το Σύνταγμα της χώρας. Και τούτο προκειμένου να εφαρμόσει τη μνημονική στρατηγική της. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, αυτό που έγκριτοι συνταγματολόγοι επισήμαναν από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η απόφαση της επιστράτευσης των απεργών του Μετρό: την ολοφάνερη αντισυνταγματικότητά της! Καμία προϋπόθεση της παραγράφου 4 του άρθρου 22 περί της αναγκαστικής εργασίας δεν πληρείται στη συγκεκριμένη περίπτωση.
Και η περίπτωση αυτή δεν είναι μεμονωμένη. Σε μεγάλο βαθμό οι εφαρμοστικοί νόμοι των μνημονίων παραβιάζουν το Σύνταγμα. Για παράδειγμα ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, ο έγκριτος καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου, πρώην υπουργός και σήμερα βουλευτής της ΝΔ, αναφέρθηκε (την Παρασκευή, 1η Φεβρουαρίου, στην εκπομπή του κ. Ν. Χατζηνικολάου στον Real FM) στην αντισυνταγματικότητα του τέλους ακινήτων, την οποία είχε υποστηρίξει ήδη από τον Σεπτέμβριο του 2011. Μάλιστα προσέθεσε ότι τα λεγόμενά του επιβεβαιώθηκαν το 2012, από την απόφαση της ολομέλειας του ΣτΕ, και επεσήμανε ότι η αρχή προστασίας της περιουσίας δεν αποτελεί μόνο αρχή του ελληνικού συντάγματος αλλά και του ευρωπαϊκού δικαίου μέσω της ευρωπαϊκής σύμβασης των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Η τρικομματική κυβέρνηση ακολουθεί την αντισυνταγματική αυτή πρακτική (και ο κ. Παυλόπουλος, παρά την κριτική του, συνεχίζει να τη στηρίζει αλλά αυτό δεν είναι το αντικείμενο του παρόντος σημειώματος), “διανθίζοντάς” την με κλιμακούμενο αυταρχισμό, θεωρώντας ότι έτσι αποκομίζει πολιτικά κέρδη. Ωστόσο παίζει με τη φωτιά. Γιατί τέτοιου είδους πρακτικές συχνά επιστρέφουν μπούμερανγκ στους εμπνευστές τους και δεύτερον (και σημαντικότερο) με τον τρόπο αυτό επιτείνεται η κρίση Δημοκρατίας που ήδη βιώνει η χώρα. Αλλά είναι φανερό ότι αυτοί οι προβληματισμοί αφήνουν αδιάφορη την κυβέρνηση που έχει ήδη κάνει τις επιλογές της: α λα καρτ εφαρμογή της νομιμότητας και επίδειξη αυταρχισμού προς εκείνες τις κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται / διαμαρτύρονται κατά των μνημονιακών πολιτικών. Πρόκειται για πολιτική με κοντά πόδια, περιορισμένο ορίζοντα, άκρως επικίνδυνη – αλλά αυτά αφήνουν αδιάφορη μια κυβέρνηση που έχει ευθυγραμμίσει τις πολιτικές της με εκείνες της λιτότητας που πρεσβεύει το Βερολίνο. Δεν αφήνουν όμως αδιάφορους τους πολίτες, με τους οποίους η κυβέρνηση έχει επιλέξει να συγκρουστεί, αδιαφορώντας για τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματά τους…
