Της Ρένας Δούρου, Έθνος, 7 Φεβρουαρίου 2013
Δεν έχει περάσει ούτε ένας μήνας από τη γαλλική νεοαποικιακή επέμβαση στην πρώην αποικία του, το Μάλι, και ήδη το Παρίσι αναζητεί στρατηγική εξόδου – κάτι διόλου αυτονόητο παρά τα περί του αντιθέτου επισήμως λεγόμενα. Ετσι, χθες, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ έκανε λόγο για «μείωση» των δυνάμεων από τον Μάρτιο, «αν όλα πάνε όπως προβλέπεται». Στη φράση αυτή βρίσκεται η ουσία αλλά και οι… παγίδες. Και τούτο γιατί ακριβώς η «στρατηγική εξόδου» ήταν η αχίλλειος πτέρνα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, όπως αυτή των ΗΠΑ στο Βιετνάμ ή των ΝΑΤΟϊκών δυνάμεων στο Αφγανιστάν.
Ο «κομμουνιστικός» και ο «ισλαμιστικός» κίνδυνος ήταν οι προϋποθέσεις για την αποχώρηση στις δύο περιπτώσεις. Ωστόσο δεν μπόρεσαν να καλύψουν την έλλειψη συγκεκριμένης στρατηγικής εξόδου, παρατείνοντας τις επιχειρήσεις, με αποτέλεσμα οι άμαχοι να πληρώνουν το βαρύ τίμημα.
H Γαλλία μοιάζει να έχει εμπλακεί μόνη σε έναν πόλεμο του οποίου ένα μέρος της αιτιολογίας θυμίζει εκείνη του Μπους του νεότερου – η καταπολέμηση της «ισλαμικής τρομοκρατίας». «Πώς ο ιός του νεοσυντηρητισμού κατέλαβε όλα τα πνεύματα;», αναρωτήθηκε ο πρώην ΥΠΕΞ, Ντομινίκ ντε Βιλπέν, που καταδίκασε την επέμβαση.
Το άλλο κομμάτι της αιτιολογίας αφορά στη «διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας» του Μάλι. Ομως, όπως ορθώς παρατηρεί ο καθηγητής Ολιβιέ Ρουά, δεν απειλεί η «ισλαμική τρομοκρατία» την ακεραιότητα της χώρας, αλλά -εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια- τα κινήματα των Τουαρέγκ που έχουν συσπειρωθεί στο ΜΝLA (Εθνικό Κίνημα για την Απελευθέρωση του Αζάουα) στον Βορρά της χώρας και που δικαίως πιστεύουν ότι έχουν περιθωριοποιηθεί από τη διεφθαρμένη κεντρική κυβέρνηση. Και με αυτή την πλευρά η μόνη λύση είναι η πολιτική διαπραγμάτευση. Σε ό,τι αφορά στις ισλαμιστικές ομάδες, είναι βέβαιο ότι η γαλλική επέμβαση in extremis θα τις ενισχύσει.
Σήμερα λοιπόν η Γαλλία βρίσκεται στο επίκεντρο ενός πολέμου, του οποίου τις μακροχρόνιες, απρόβλεπτες, εσωτερικές και εξωτερικές γεωπολιτικές συνέπειες, σε ένα εξόχως ασταθές περιβάλλον, όπως επεσήμανε το Αριστερό Μέτωπο, έχει ήδη αρχίσει να υφίσταται. Είναι, δε, βέβαιο ότι θα αναζητήσει συμμάχους στη νεοαποικιοκρατική της επέμβαση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν πρέπει να τους βρει…
