Της Ρένας Δούρου, Έθνος της Κυριακής, 10 Μαρτίου 2013
Τούτη η διαπίστωση ισχύει πλήρως στην περίπτωση του Ούγκο Τσάβες, τον οποίο είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον περασμένο Ιούλιο στο πλαίσιο του 18ου «Φόρουμ του Σάο Πάολο» στο Καράκας. Επρόκειτο για ένα Φόρουμ που συγκεντρώνει αριστερά κόμματα και οργανώσεις από όλον τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Λατινικής Αμερικής. Στον «κύριο πρόεδρο» ο Κώστας Ησυχος κι εγώ είχαμε φέρει δώρο ένα αντίγραφο της αρχαιοελληνικής Νίκης.
Ο Τσάβες το πήρε ευλαβικά στα χέρια του, σαν να επρόκειτο για εικόνισμα, το φίλησε και μας ευχήθηκε η Ελλάδα να βρει τον δρόμο της, να ξεπεράσει την κρίση και να ξαναγίνει δυνατή. Σε όλη τη διάρκεια της παραμονής μας, είχαμε συναντήσεις με πολλούς κυβερνητικούς αξιωματούχους και δώσαμε αρκετές συνεντεύξεις σε ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφημερίδες. Ωστόσο, στη μνήμη μου θα μείνει χαραγμένος ο πρόεδρος της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας: απλός, προσηνής, άριστα ενημερωμένος για τις εξελίξεις στη χώρα μας, σίγουρος ότι ο λαός μας θα ξεπεράσει και τούτη τη δοκιμασία, δεν έχανε ευκαιρία να επαναλαμβάνει ότι ο ελληνικός λαός δεν βρίσκεται μόνος στην κρίση, έχει στο πλευρό του όλους τους λαούς του κόσμου, με πρώτο πρώτο εκείνο της πατρίδας του.
Ενα δεύτερο στοιχείο που ξεχωρίζει είναι η ίδια η Μπολιβαριανή Δημοκρατία προς τιμή του Σιμόν Μπολιβάρ. Αυτό το πολίτευμα, το οποίο συνιστά την ιδιαιτερότητα της χώρας και του οποίου τον ιδιαιτέρως προσωποπο-ιημένο χαρακτήρα για μία δημοκρατία έχει υπογραμμίσει ο Μανόλης ο Γλέζος, σημειώνοντας ότι η Ελλάδα «δεν θα μπορούσε να ονομαστεί Κολοκοτρωνέικη Δημοκρατία», με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα όριά του.
Το τρίτο, απόρροια και του προηγούμενου, έχει να κάνει με την αυθόρμητη αναγνώριση του Τσάβες. Αναγνώριση ανάμεικτη με λατινοαμερικάνικη «τρέλα». Μια «τρέλα» που αναγνώριζε τα λάθη και τις ανεπάρκειες της πολιτικής του. Γιατί το μοντέλο Τσάβες δεν διεκδίκησε ποτέ το αλάθητο.
Τέταρτο στοιχείο: η Μπολιβαριανή Δημοκρατία του Τσάβες έφερε τον λαό του στο επίκεντρο των εξελίξεων, πρωταγωνιστή, αναδεικνύοντας έτσι καίρια διακυβεύματα, πέρα από τα σύνορα μίας χώρας, σχετικά με τον κοινωνικό μετασχηματισμό στον 21ο αιώνα. Μπορεί οι απαντήσεις στα διακυβεύματα αυτά να μην ήσαν επαρκείς, τούτο όμως δεν καθιστά λιγότερο σημαντική την προσφορά του στον αγώνα για την κοινωνική δικαιοσύνη σε μια χώρα όπου οι πολίτες αποτελούσαν τον πιο αδύναμο κρίκο την εποχή των διεφθαρμένων κυβερνήσεων του παρελθόντος.
Χρησιμοποίησε τον ορυκτό πλούτο της χώρας (πρώτη σε αποθέματα πετρελαίου) και μέσω των κοινωνικών προγραμμάτων, των misiones, μείωσε δραστικά τη φτώχεια (από 54% το 2003 στο 23,8% το 2009), περιόρισε την ανεργία, εγκαθίδρυσε τον υψηλότερο κατώτερο μισθό στη Λατινική Αμερική, αύξησε την αγοραστική δύναμη, μείωσε τον αναλφαβητισμό (πλέον το 97% των παιδιών πηγαίνουν σχολείο), διέδωσε την πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας, περιόρισε με νόμο την καταστροφή των δασών, επέκτεινε στο 94% του πληθυσμού την πρόσβαση στο πόσιμο νερό…
Γι’ αυτό και σήμερα οι πολίτες, όχι μόνο της Βενεζουέλας, πενθούν ειλικρινά έναν ηγέτη που μέσα από τη μαχητικότητά του και τις ατέλειές του, δεν έπαψε ποτέ να είναι αυθεντικός στις ιδέες και τους αγώνες του. Εναν ηγέτη που κατέδειξε ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι, όπως προσπαθούν να μας πείσουν για τη νεοφιλελεύθερη ανάπτυξη. Εδειξε ότι η οικονομική ανάπτυξη μπορεί να συνυπάρξει με την εθνική ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια. Ενα δίδαγμα με πολλούς παραλήπτες πέραν των συνόρων της χώρας του…
Η Ρένα Δούρου γνώρισε τον Ούγκο Τσάβες στο πλαίσιο του 18ου «Φόρουμ του Σάο Πάολο».
