Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο Matrix24.gr, 23 Μαΐου 2013
«Σταθεροποιήσαμε τη χώρα στην Ευρώπη. Τώρα τη σταθεροποιούμε στον παγκόσμιο χάρτη. Ευκαιρίες, εξωστρέφεια και επενδύσεις. Έτσι νομίζω ότι θα πολεμήσουμε την ανεργία, που είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη χώρα». Αυτές ήσαν οι δηλώσεις του κ. Σαμαρά, φεύγοντας από το προεδρικό Μέγαρο, όπου είχε ενημερώσει τον πρόεδρο Κάρολο Παπούλια σχετικά με τις τελευταίες του διεθνείς επαφές σε Κίνα και Αζερμπαϊτζάν.
«Ευκαιρίες, εξωστρέφεια και επενδύσεις» λοιπόν είναι, σύμφωνα με τον κ. πρωθυπουργό, τα μέσα αντιμετώπισης της καλπάζουσας ανεργίας και κυρίως αυτής των νέων. Ούτε λέξη για το υφεσιακό περιβάλλον (έκτος χρόνος συρρίκνωσης της οικονομίας μας) που επιτείνει τη λιτότητα και καθιστά μη βιώσιμο το χρέος και που βέβαια δεν αντιμετωπίζεται με ωραία λόγια ή… ταξίδια αλλά με πρόγραμμα και σχέδιο στη βάση ανασυγκρότησης της οικονομίας μας στη βάση ενός νέου υποδείγματος, μακριά από τις μνημονιακές επιταγές.
Βέβαια αυτή η κυβέρνηση μας έχει συνηθίσει στην αποσπασματική αντιμετώπιση των σοβαρών θεμάτων, προκειμένου να προωθήσει τον σκληρό πυρήνα της ατζέντας της Τρόικας, από τον οποίο λέξεις όπως «ανάπτυξη», «αλληλεγγύη», «δημόσιες επενδύσεις», κ.α., είναι προγραμμένες… Αρέσκεται σε κινήσεις εντυπωσιασμού, χωρίς προοπτική – χαρακτηριστικές οι πρόσφατες δηλώσεις του κ. Σαμαρά περί… σύζευξης της Ελληνικής ΑΟΖ με εκείνη της Μάλτας, στο πλαίσιο μίας ευρωπαϊκής ομπρέλας ασφαλείας. Το ότι η χώρα μας δεν έχει θαλάσσια σύνορα με τη Μάλτα και το ότι το νέο Δίκαιο της Θάλασσας δεν προβλέπει κοινή ΑΟΖ, αποτελούν μάλλον ασήμαντες λεπτομέρειες. Ή, εν πάση περιπτώσει, στοιχεία που δεν εναρμονίζονται με τις επικοινωνιακές ανάγκες της κυβέρνησης. Πυροτεχνήματα χωρίς συνέχεια. Και μάλιστα σε ένα θέμα υψίστου σημασίας που χρήζει των πιο προσεκτικών χειρισμών.
Αλλά και στο ζήτημα αυτό, όπως και σε όλα τα άλλα, η κυβέρνηση δεν έχει κανέναν προγραμματισμό. Και τούτο δεν οφείλεται στο ότι δεν διαθέτει μέθοδο. Αλλά στο γεγονός ότι το πρόγραμμά της ταυτίζεται απολύτως με τα συμφέροντα των δανειστών της χώρας μας. Και τα συμφέροντα αυτά δεν περιλαμβάνουν νέο υπόδειγμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, στο πλαίσιο του οποίου εντάσσεται μια σοβαρή αντιμετώπιση της ΑΟΖ (και όχι μόνον αυτής) ή άλλα στοιχεία ενίσχυσης της εθνικής (και ενεργειακής) ανεξαρτησίας της χώρας. Η πολιτική στην οποία έχει προσυπογράψει η τρικομματική κυβέρνηση – για την πατρότητα του προγράμματος δεσμεύθηκε άλλωστε με την επιστολή του προς τους ευρωπαίους εταίρους ο κ. Σαμαράς -, δεν παραπέμπει σε νέο υπόδειγμα αλλά σε νέο-αποικιοκρατικού τύπου σχέση της χώρας μας με τους ισχυρούς εταίρους – δανειστές μας. Τις πλεονασματικές χώρες του ευρωπαϊκού βορρά. Είναι λοιπόν δυνατόν μια αποικία να ασκεί μια ανεξάρτητη οικονομική διπλωματία; Στο πλαίσιο ενός επωφελούς για την ίδια προγράμματος;
Με άλλα λόγια: μια εξαρτημένη χώρα, της οποίας η κυβέρνηση υπηρετεί με όλα τα μέσα αυτή την οικονομική/ πολιτική εξάρτηση (αφού εξάλλου από αυτήν εξαρτάται και η πολιτική της επιβίωση) έχει άκρως περιορισμένα περιθώρια δράσης. Ή, ακριβέστερα: έχει εκείνα τα περιθώρια δράσης που της «επιτρέπεται» να έχει… Όσα δηλαδή εξυπηρετούν τα πρωτίστως τα συμφέροντα των δανειστών. Εξ ου και η κυβερνητική αφωνία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, σχετικά με τη διεκδίκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων… Όλα τα άλλα, είναι απλά photo opportunities…
