Της Ρένας Δούρου, Έθνος, 27 Ιουνίου 2013
«Η Ελλάδα στο δρόμο της ανάκαμψης και της δημιουργίας θέσεων εργασίας». Το θέμα της ομιλίας του László Andor, ευρωπαίου επιτρόπου αρμόδιου για την Απασχόληση, πρόσφατα σε κοινή συνεδρίαση των Ειδικών Διαρκών Επιτροπών Ευρωπαϊκών, Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής, παρουσίαζε μια φανερή αντίφαση. Πώς είναι δυνατόν το όργανο που κατεξοχήν ευθύνεται για τη σημερινή κοινωνική εξαθλίωση και το οικονομικό αδιέξοδο, να προωθεί παράλληλα την ανάκαμψη και την ανάπτυξη;
Κακό ανέκδοτο ή υποκρισία;
Υποκρισία που δεν αφορά προσωπικά τον επίτροπο Απασχόλησης αλλά συνολικά το θεσμό, την Κομισιόν, που αναπαράγει πιστά τη γραμμή του Βερολίνου. Δίνει δηλαδή προτεραιότητα στην επιβολή της δημοσιονομικής πειθαρχίας αντί να αναζητά πραγματικά τρόπους ανάπτυξης – οι τελευταίοι περιορίζονται σε ευχολόγια κενά περιεχομένου, όταν δεν ξεχνιούνται εντελώς.
Υποκρισία όταν η πολιτική της λιτότητας καλύπτεται με αναπτυξιακή ορολογία. Το 1.5 εκατομμύριο άνεργοι, οι 800 χιλιάδες οικογένειες χωρίς έναν εργαζόμενο, γνωρίζουν την πραγματικότητα. Γνωρίζουν ότι στο όνομα της δημοσιονομικής τάξης, με εργαλεία το χρέος και τα ελλείμματα, ανατράπηκε το όποιο κοινωνικό κράτος, καθηλώθηκε η οικονομία, εκτινάχθηκε στα ύψη η ανεργία. Και δεν πρόκειται για τυχαία εξέλιξη: εντάσσεται στο πλαίσιο της πλήρους ανατροπής των σχέσεων στο εσωτερικό της ΕΕ και στη δημιουργία μιας νεοαποικιοκρατικής σχέσης, μεταξύ πλεονασματικών και ελλειμματικών χωρών, με τις τελευταίες να χάνουν σταδιακά την εθνική τους κυριαρχία (και όχι μόνο τη δημοσιονομική), προς όφελος των πρώτων.
«Η ευρωπαϊκή επιτήρηση των δημοσιονομικών και των μεταρρυθμίσεων από την τρόικα των πιστωτών απέδειξε την ανεπάρκειά της. Είναι καιρός να σταματήσουμε γρήγορα αυτή την πρακτική της τρόικας», είχε τονίσει παλιότερα ο ίδιος Επίτροπος, Andor. Λόγια άνευ αντικρίσματος γιατί τίποτε δεν δείχνει ότι η «πρακτική της Τρόικας» θα σταματήσει άμεσα. Το αντίθετο. Θα βαίνει επιδεινούμενη. Έτσι, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Μπομπ Τραα, έθεσε θέμα αύξησης και διευκόλυνσης των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα – μια συζήτηση που θα έλθει επιτακτικά από τον Σεπτέμβριο.
Όσο τα ζητήματα τίθενται υπό το πρίσμα της συρρίκνωσης του κόστους εργασίας και της εσωτερικής υποτίμησης, φως στο τούνελ δεν θα φανεί.
Διέξοδος θα υπάρξει μόνο με αντιστροφή της πολιτικής στην κατεύθυνση της ανάπτυξης, της αλλαγής της αρχιτεκτονικής της ΕΖ, των δημοσίων επενδύσεων, κλείνοντας την πόρτα, για παράδειγμα, στο κοινωνικό ντάμπινγκ που εφαρμόζεται εδώ και χρόνια στη Γερμανία και επιβάλλεται πλέον σε όλη την ΕΕ. Μόνο όταν, με άλλα λόγια, ηττηθούν πολιτικά οι «ταλιμπάν της λιτότητας», ήτοι: οι Μέρκελ, Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Μπαρόζο και λοιποί Σαμαροβενιζέλοι…
