Της Ρένας Δούρου, Δημοσιέυθηκε στο Matrix24.gr, 4 Ιουλίου 2013
Γραμμές Μαζινό* θυμίζουν όλο και περισσότερο οι δήθεν διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης του Σαμαροβενιζελισμού, καθώς είναι ενδεικτικό ότι πλέον ουδείς κάνει λόγο για «κόκκινες γραμμές». Στις διατυπώσεις όλων των υπουργών υπάρχει το μοτίβο «όχι νέα μέτρα», το οποίο όμως, στην ίδια σχεδόν πρόταση, σχετικοποιείται με διαφόρους τρόπους. Για παράδειγμα, ο νέος υπουργός Υγείας κ. Γεωργιάδης έσπευσε να το ξεκαθαρίσει: «αν χρειαστεί θα κλείσει και νοσοκομεία» είπε, λίγο πριν επιλέξει σε έναν τομέα που εδώ και τρία χρόνια χειμάζεται από έντονα προβλήματα, να επαναφέρει την ιταμή, ρατσιστική και αντιδημοκρατική υγειονομική διάταξη Λοβέρδου – αυτό ήταν ένα πρώτο δείγμα γραφής της νέας κυβέρνησης. Μια σημαντική απόφαση στο μέτρο και το βαθμό που αποκαλύπτει την πραγματική φύση του Σαμαροβενιζελισμού.
Σύμφωνα λοιπόν με τη διάταξη αυτή, η Αστυνομία μπορεί να συλλαμβάνει και να εξαναγκάζει αυθαίρετα πολίτες σε εξέταση ανίχνευσης λοιμωδών νοσημάτων. Μια πρακτική που εφαρμόστηκε το 2012 σε βάρος οροθετικών γυναικών, με σαφή προεκλογική στόχευση. Μια πρακτική, ουσιαστικά διαπόμπευσης εκείνων των κοινωνικών ομάδων που οι κρατούντες θεωρούν επαρκώς αδύναμες και χωρίς φωνή εντός του κοινωνικού πλαισίου, έτσι ώστε να την υποστούν χωρίς αντίδραση, προς τέρψην μιας «υγιούς»; πλειοψηφίας… Η πρώτη απόφαση του συγκεκριμένου υπουργού δεν είναι τυχαία. Δίνει τον τόνο της νέας, Σαμαροβενιζελικής, διακυβέρνησης. Νομιμότητα, ηθικοφροσύνη, αυταρχισμός. Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Από την πλευρά του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι έχει καταλάβει πολύ καλά τη newspeak, τη νέα γλώσσα της Εποχής της Τρόικας. Όπου, αντί για την «κακιά» λέξη «απολύσεις», χρησιμοποιούνται οι πιο εύηχες «κινητικότητα», «διαθεσιμότητα». Έτσι ο νέος υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, δήλωνε ότι ο ίδιος επιθυμεί μεν «η κινητικότητα να γίνει εθελοντικά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα διαφωνήσω εάν κάποια στιγμή γίνει και υποχρεωτικά»… «Δεν θα διαφωνήσει λοιπόν», και καταλάβαμε όλοι… Παράλληλα έκανε πρόταση. Αφού είχε πάρει χαρτί και μολύβι, ενέταξε στην άμεση εφαρμογή της… κινητικότητας των δημοσίων υπαλλήλων, 5.000 εκπαιδευτικούς, οι οποίοι θα μετακινηθούν από τη Δευτεροβάθμια στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση. Νομίζω ότι σημείο αυτό διεκδικούμε παγκόσμια, έστω ευρωπαϊκή πρωτοτυπία: από καθηγητές, δάσκαλοι… Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έχει διακριθεί για τη σαφή του θέση υπέρ των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων, και μάλιστα και μέσω συνταγματικής μεταρρύθμισης. Αυτός λοιπόν ο πολιτικός από τη θέση του υπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης «διαπραγματεύεται» με τους δανειστές για τη μοίρα χιλιάδων ανθρώπων.
Όλοι μας καταλαβαίνουμε τι είδους «διαπραγμάτευση» θα κάνει…
Αλλά ας είμαστε δίκαιοι. Πρώτος τη λέξη «διαπραγμάτευση» την έχει ξεχάσει ο κ. Σαμαράς, ο οποίος, ακριβώς πριν από έναν χρόνο, υποσχόταν στους βουλευτής του, ως νεοεκλεγείς πρωθυπουργός «συνεχή επαναδιαπραγμάτευση» και ότι θα «αλλάξουν, κυρίως όσα επιτείνουν και βαθαίνουν την ύφεση». Σήμερα η κυβέρνηση των κκ Σαμαρά και Βενιζέλου τρέχει να καλύψει το δημοσιονομικό κενό του 1,9 δισ. ευρώ για το 2013 και προκειμένου να αποσπάσει τη δόση των 8.1 δις από το Γιούρογκρουπ της ερχόμενης Δευτέρας (8 Ιουλίου). Μια δόση που, σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, οι εταίροι έχουν αποφασίσει να τη χορηγήσουν σε τρεις δόσεις, για να ελέγχουν καλύτερα την εφαρμογή των υπεσχημένων μέτρων…
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όσα τερατώδη και υφεσιακά εφαρμόζονται σήμερα (με συχνή προσφυγή σε αντιδημοκρατικές μεθόδους) αποτελούν δεσμεύσεις του κ. πρωθυπουργού. Όταν π.χ. πέρσι τον Ιούνιο αναλάμβανε την «πατρότητα» του προγράμματος της Τρόικας, δεσμευόταν για τα τωρινά και μελλοντικά σαρωτικά μέτρα.
Γιατί, δεν μπορεί, θα το έχετε καταλάβει.
Έρχεται τσουνάμι μαζικών απολύσεων (και στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα). Καταιγίδα φόρων, κυρίως στην ακίνητη περιουσία (αδιακρίτως, είτε πρόκειται για καλύβι είτε για βίλα) και χαριστική βολή σε ό,τι έχει απομείνει στους τομείς της παιδείας, της υγείας.
Για να μην λέει κανείς ότι δεν καταλαβαίνει…
*Γραμμή Μαζινό: Το μεγάλο αμυντικό έργο (υπόγειες οχυρώσεις) στη Γαλλία που οικοδομήθηκε μετά από τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο, ακολουθώντας τη λογική του πολέμου των χαρακωμάτων. Αποδείχθηκε πλήρως άχρηστη κατά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, όταν ο γερμανικός στρατός απλά την παρέκαμψε.
