Της Ρένας Δούρου, Η Εφημερίδα των Συντακτών, 10 Ιουλίου 2013
Σε λίγες ώρες ξεκινά το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Η συγκυρία, εθνική, ευρωπαϊκή και διεθνής, είναι τέτοια, που προσδίδει σε αυτή τη διαδικασία, διαστάσεις, οι οποίες υπερβαίνουν εκείνες ενός συνηθισμένου συνεδρίου. Η γειτονιά μας, η νοτιο-ανατολική Μεσόγειος και η Μέση Ανατολή βρίσκονται σε αναβρασμό. Διαδηλώσεις, καταστολή, πραξικοπήματα. Στον ευρωπαϊκό νότο χιλιάδες διαδηλωτές κατά της λιτότητας. Την ίδια στιγμή σε αναταραχή βρίσκονται κι άλλες μεριές του πλανήτη από τη Βραζιλία ως την Ινδονησία.
Σήμερα, με φόντο την πρωτόγνωρη κρίση του καπιταλισμού, ο οποίος φαίνεται να αδυνατεί να ανανεωθεί, αναπτύσσεται παγκοσμίως ένα κύμα αμφισβήτησης των κρατούντων ή / και εκείνων που επιμένουν στις πεπατημένες του παρελθόντος. Σε ένα είδος διακυβέρνησης «κουφής και τυφλής» στα αιτήματα δημοκρατίας, ελευθερίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας.
Σε αυτό το κλίμα το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ βρίσκεται μπροστά σε μια σημαντική πρόκληση: να αποτελέσει την αφετηρία για μια αξιόπιστη απάντηση στις ανάγκες της κοινωνίας έναντι των λογικών της λιτότητας. Η Ελλάδα, εξαιτίας των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έγινε το πειραματόζωο μιας λιτότητας που επιβάλλεται σε όλη την Ευρώπη. Με μια κυβέρνηση της αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, η χώρα μας μπορεί να γίνει το νέο υπόδειγμα μιας ριζοσπαστικής στρατηγικής, για την Ευρώπη και τον κόσμο, στην κατεύθυνση της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Σε αυτήν ακριβώς την ιστορική συγκυρία, που επιβάλλεται με τους δικούς της ρυθμούς και όρους, εγγράφεται το Συνέδριο. Σε μια στιγμή που η διακυβέρνηση του Σαμαροβενιζελισμού, μέσα από το τρίπτυχο λιτότητα, αυταρχισμός, καταστολή (ΕΡΤ, Σκουριές, κ.α.), δεν καθιστά τη χώρα μόνο αποικία χρέους, με περιορισμό της εθνικής της κυριαρχίας αλλά παράλληλα συμπυκνώνει την πιο αντιδραστική εκδοχή απάντησης στην κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ταχύτατη επιστροφή στην εργασιακή βαρβαρότητα του 19ου αιώνα, με παράλληλη υποχώρηση των δημοκρατικών κατακτήσεων. Μισθοί των 200 ευρώ, συντάξεις – αντίδωρο, κατάρρευση κάθε είδους κοινωνικής παροχής με την υπονόμευση της ίδια της έννοιας του κοινωνικού αγαθού, δημιουργία «εργαζόμενων φτωχών» χωρίς δικαιώματα – ιδού το πρόγραμμα της σημερινής κυβέρνησης. Και όχι μόνον αυτής.
Πρόκειται για την απόλυτη συνταγή παραγωγής τερατωδών ανισοτήτων, που οδηγούν σε ασταθείς, διαιρεμένες, αντιδημοκρατικές κοινωνίες. Οι κρατούντες, στη χώρα μας και στην ΕΕ, έχουν κάνει τις επιλογές τους. Στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει την ιστορική ευκαιρία να αποτελέσει εκείνον τον κόκκο άμμου στο γρανάζι που μπορεί να μπλοκάρει τον μηχανισμό ισοπέδωσης ανθρώπων και δικαιωμάτων.
Να νοηματοδοτήσει εκ νέου τον αγώνα της χειραφέτησης των κοινωνιών απέναντι σε έναν καλπάζοντα ευρωπαϊκό σκοταδισμό και την ελληνική εκδοχή του.
Να δώσει τον αγώνα για τη Δημοκρατία, γιατί έξοδος από την κρίση με κολοβά πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, δεν θα υπάρξει.
Και η ελληνική Αριστερά έχει μεγάλη εμπειρία αγώνων, που τους έχει πληρώσει με το αίμα των αγωνιστών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αποτελεί συνέχεια αυτής της αλυσίδας. Συνιστά, με τις όποιες αδυναμίες του, το μοναδικό εκείνο πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο που είναι σε θέση να αλλάξει τα δεδομένα. Να ανατρέψει το πολιτικό σύστημα που παράγει διαφθορά, πελατειακές σχέσεις, φαυλότητα και να προχωρήσει στις απαραίτητες ρήξεις και μεταρρυθμίσεις, στο πλαίσιο της προγραμματικής ανασυγκρότησης για ένα νέο πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό πρότυπο. Μαζί με τους πολίτες γιατί γνωρίζουμε ότι οι μεσσιανικές λογικές των παντοδύναμων κομματικών φορέων έχουν αποτύχει.
Σήμερα έχει έλθει η ώρα της πολιτικής πράξης και της συλλογικής δράσης με έναν σύγχρονο, ανοικτό στην κοινωνία, πλουραλιστικό, δημοκρατικό φορέα, για να αλλάξουμε τα πάντα. Στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Και για όποιον τα θεωρεί αυτά απραγματοποίητα, ταιριάζει η απάντηση του Κορνήλιου Καστοριάδη στην ερώτηση «τι θέλετε λοιπόν; Ν’ αλλάξετε την ανθρωπότητα;»: «Όχι, κάτι πολύ πιο ταπεινό: θέλω η ανθρωπότητα να αλλάξει, όπως το έχει κάνει δύο ή τρεις φορές»…
