Της Ρένας Δούρου, Έθνος, 11 Ιουλίου 2013
Όπως είναι γνωστό, το τελευταίο Γιούρογκρουπ αποφάσισε να δώσει στην Αθήνα μειωμένη δόση, από 8.1 δις, 6.8 δις. Η απόφαση αυτή ελήφθη ύστερα από παρέμβαση του Βερολίνου και των σύμμαχων του, Φιλανδίας και Ολλανδίας. Παράλληλα, αποφασίστηκε η “κουτσουρεμένη δόση να δοθεί τμηματικά. Ούτως ή άλλως βέβαια, πλήρης ή τμηματική, και η δόση αυτή, όπως και οι προηγούμενες, το μόνο που κάνουν είναι να επιτείνουν και όχι να λύνουν το πρόβλημα, καθώς αποτελούν μέρος του και όχι μέρος της λύσης του. Η τελευταία θα συνεπαγόταν μια ριζική αλλαγή του κεντρικού προσανατολισμού της πολιτικής της ΕΕ, με κατεύθυνση την ανάπτυξη, την απασχόληση, την αλληλεγγύη. Κάτι που σήμερα φαντάζει αδιανόητο καθώς οι ευρωπαϊκές ηγεσίες έχουν ταυτιστεί με την πιο αντιδραστική εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού, ως έκφραση ενός καπιταλισμού που όσα αδιέξοδα συναντά, τόσο πιο βάρβαρος γίνεται.
Σημείο των καιρών: η γερμανική κυριαρχία στον καθορισμό και τη λήψη των αποφάσεων στην ΕΕ είναι όχι μόνον απροκάλυπτη αλλά και αποκαλυπτική. Αποκαλυπτική του πόσο έχουν αλλάξει, προς όφελος των βόρειων πλεονασματικών χωρών, οι δομές της Ευρώπης. Και δεν μπορούμε να μιλάμε απλά για “αλλαγή” αλλά για μετάλλαξη της ίδιας της αρχιτεκτονικής της Ένωσης, στην κατεύθυνσης μιας νέας αποικιοκρατίας. Τα χαρακτηριστικά της είναι αναμφισβήτητα. Οι σχέσεις μεταξύ «κέντρου» και υποτελών είναι σαφείς. Το «κέντρο» είναι εκείνο που ανάλογα με το πώς εξυπηρετούνται αποτελεσματικότερα τα συμφέροντά του στη δεδομένη συγκυρία, οργανώνει την στήριξη ή την αποδοκιμασία του έναντι των υποτελών χωρών. Η περίπτωση της Ελλάδας είναι, όπως και στο θέμα της λιτότητας, υποδειγματική. Για λόγους που σχετίζονται άμεσα με τις επερχόμενες εκλογές στο «κέντρο» (Γερμανία) πρέπει να στηριχθεί μεν η κυβέρνηση του Σαμαροβενιζελισμού, αλλά να τεθούν παράλληλα και οι προϋποθέσεις βαθύτερης και καταστροφικότερης εξάρτησης… Εξ ου και τα περί «πολιτικής συμφωνίας» αλλά και τα «τραβήγματα του αυτιού» για τις «καθυστερήσεις» του προγράμματος που η υποτελής πρόθυμη κυβέρνηση ανέλαβε την υποχρέωση να «τρέξει» άμεσα, αδιαφορώντας για τις τερατώδες κοινωνικές συνέπειες…
Το «κέντρο» αποφασίζει, οργανώνει, συντονίζει, διατάζει, ελέγχει, επιβραβεύει, τιμωρεί, κοκ. Η υποτελής χώρα των πρόθυμων κυβερνητών, προσαρμόζεται, αποδέχεται, εκτελεί, απογυμνώνεται από την εθνική της κυριαρχία. Πλέον τα νούμερα είναι το πρόσχημα (άλλωστε το χρέος της Ελλάδας παραμένει εξοντωτικά μη βιώσιμο, με την ύφεση να βαθαίνει, χωρίς αυτό να προκαλεί την ανησυχία του «κέντρου»). Η ουσία είναι βαθιά πολιτική. Και λέγεται Δημοκρατία. Η απώλειά της επίσης δεν ανησυχεί το «κέντρο». Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Αφού είναι εγγεγραμμένη στον ίδιο τον πυρήνα της λειτουργίας του…
