Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στα “Υστερόγραφα”, 12 Ιουλίου 2013
Σιγά – σιγά, οι ψηφίδες μπαίνουν η μία μετά την άλλη σε ένα εφιαλτικό παζλ. Εκείνο των δεκάδων χιλιάδων απολύσεων από τον δημόσιο τομέα.
Με μια φρασεολογία άξια του Όργουελ («δεξαμενές», «υποχρεωτικές αποχωρήσεις»), ο κ. Μητσοτάκης, που υποστηρίζει διαρκώς ότι δεν τα αποφάσισε ο ίδιος τα μέτρα αλλά πρέπει να τα φέρει σε πέρας, επιδίδεται σε διαρκείς προσθέσεις για «του βγουν τα νούμερα». Ωστόσο, «ξεχνάει» ότι ήταν ο ίδιος που υποστήριζε ανέκαθεν και μετά πάθους ότι πρέπει να σπάσει το «ταμπού» των απολύσεων στον δημόσιο τομέα…
Τώρα, ενώπιον της Επιτροπής Οικονομικών υποθέσεων της Βουλής, όπου συζητείται, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος το νομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα της δόσης των 6.8 δις, ο κ. υπουργός τόνισε ότι η «δεξαμενή της κινητικότητας» (sic) μπορεί να οδηγήσει και σε απολύσεις. Μέχρι τώρα μόνο η «δεξαμενή της διαθεσιμότητας» οδηγούσε στην έξοδο από το δημόσιο…
Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης ως τα τέλη του μήνα θα πρέπει να υπάρξουν 4.200 απολύσεις («υποχρεωτικές αποχωρήσεις», κατά το επίσημο λεξιλόγιο) ενώ συνολικά ο αριθμός αυτός στη διετία 2013 – 2014 θα ανέλθει στις 15.000. «Όχημα» για τις μαζικές αυτές απολύσεις είναι, σύμφωνα με το σχέδιο νόμου, η κατάργηση θέσεων, κλάδων ή ειδικοτήτων σε υπουργεία, αυτοτελείς δημόσιες υπηρεσίες, Αποκεντρωμένες Διοικήσεις, Ο.Τ.Α. α’ και β’ βαθμού, Ν.Π.Δ.Δ..
Συνειδητά, ο σαμαροβενιζελισμός επιλέγει, όποιο ευφημισμό κι αν χρησιμοποιήσει, την εργασιακή και την κοινωνική βαρβαρότητα που οδηγεί σε μεγαλύτερη οικονομική καταβαράθρωση και κοινωνική εξαθλίωση. Και παράλληλα δείχνει έτοιμος να χρησιμοποιήσει και κάθε μέσο, αντιδημοκρατικό και αντισυνταγματικό, προκειμένου να επιβάλλει αυτή τη βαρβαρότητα. Γιατί αυτή συμβαδίζει με τις βουλές του νεοαποικιοκρατικού κέντρου της Ευρώπης, που είναι το Βερολίνο. Οι βουλές αυτές έχουν πλέον πλήρως υποκαταστήσει τις ιδεολογίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τις συμπυκνώνουν σε ένα μείγμα αυταρχικού, αντιδημοκρατικού νεοφιλελευθερισμού. Είναι ακριβώς η ιδεολογία των πλεονασματικών χωρών του βορρά της Ευρώπης, αυτή που ωφελεί τον τραπεζικό τους τομέα και τις επιχειρήσεις τους σε βάρος των εργαζόμενων – γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι για πάνω από δέκα χρόνια οι εργαζόμενοι στη Γερμανία βιώνουν το κοινωνικό ντάμπινγκ. Είναι ακριβώς η ιδεολογία που θεωρεί τους εργαζόμενους αναλώσιμους, απλούς αριθμούς σε «δεξαμενές» που πρέπει να αδειάσουν. Είναι η ιδεολογία του θανάτου της εργασίας. Η ιδεολογία της ύφεσης και της λιτότητας.
Η ιδεολογία του μαύρου που ο σαμαροβενιζελισμός επιδιώκει να επιβάλλει ως το μέλλον της χώρας. Αυτήν την ιδεολογία και τους εκφραστές της που ο λαός θα ανατρέψει ειρηνικά στις κάλπες. Γιατί απλά η βαρβαρότητα δεν μπορεί να είναι το μέλλον κανενός λαού!
