Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο Market News.gr, 19 Ιουλίου 2013
Υπάρχουν περίοδοι κατά τις οποίες ο πολιτικός χρόνος «τρέχει» διαφορετικά, με την έννοια ότι είναι πάρα πολύ «συμπυκνωμένος». Μία τέτοια χρονική περίοδο βιώνουμε τούτες τις ημέρες.
Πολυνομοσχέδιο, νόμος για νέα δημόσια ραδιοτηλεόραση, επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα. Σε όλα αυτά υπάρχει ένας κοινός παρανομαστής: η βούληση της δικομματικής κυβέρνησης να «τρέξει» όσο το δυνατόν περισσότερες από τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει έναντι των δανειστών, ισοπεδώνοντας όλες τις εστίες αντίστασης.
Σαν να γνώριζε ο κ. πρωθυπουργός ότι ο πολιτικός του χρόνος στην εξουσία, μαζί με του εταίρου του, του κ. Βενιζέλου, είναι μετρημένος. Ότι πολύ σύντομα ο λαός θα δείξει την έξοδο σε αυτή την εξουσία των «προθύμων», των «ναι» σε όλα, εκείνων που το «όχι» τους το επιφυλάσσουν μόνο στις προτάσεις που καταθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ π.χ. για την σύσταση εξεταστικής Επιτροπής για τις οικονομικές ζημιές που προκάλεσε το βάναυσο κλείσιμο της ΕΡΤ στο δημόσιο και μάλιστα τη στιγμή που η κυβέρνηση κόπτεται τόσο πολύ για τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, που οδηγεί στην ανεργία χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους.
Στο πλαίσιο αυτό, η συζήτηση για το πολυνομοσχέδιο ήταν εξόχως αποκαλυπτική των προθέσεων αυτής της κυβέρνησης σε συνάρτηση με την άκρως δουλική στάση της έναντι των δανειστών. Έγινε φανερό, από την αρχή της υπερεπείγουσας διαδικασίας συζήτησης του μίνι μνημονίου, ότι ο στόχος του ήταν να περάσει η αντίληψη των μαζικών απολύσεων στον δημόσιο τομέα, μέσω εννοιών όπως «διαθεσιμότητα» και «κινητικότητα», οι οποίες εξυπηρετούν, δήθεν, το γενικότερο δημόσιο συμφέρον, καθώς καταλήγουν σε έναν δημόσιο τομέα μικρότερο, οικονομικότερο και αποτελεσματικότερο.
Έναν δημόσιο τομέα μεγέθους… φακής, που στόχο δεν έχει την παροχή δημοσίων αγαθών και την εξυπηρέτηση των πολιτών αλλά την εξυπηρέτηση των ιδιωτικών συμφερόντων και του μεγάλου κεφαλαίου. Έναν δημόσιο τομέα αντάξιο των οραμάτων των Ρέηγκαν και Θάτσερ.
Εξ ου άλλωστε και η εκστρατεία κατασυκοφάντησης των δημοσίων υπαλλήλων – «τεμπέληδες», «κοπανατζήδες», «αντιπαραγωγικοί», κ.α.. Ο ξαφνικός θάνατος της ΕΡΤ συμπυκνώνει ακριβώς τα χαρακτηριστικά αυτής της πολιτικής. Εξ ου και η οργισμένη κυβερνητική αντίδραση της κυβέρνησης στο αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για εξεταστική Επιτροπή.
Το νομοθετικό αυτό οδοστρωτήρα κατά του δικαιώματος της εργασίας, κατά της έννοιας των δημοσίων υπηρεσιών, έρχεται να συμπληρώσει η επίδειξη αυταρχισμού. Γιατί μνημόνιο και δημοκρατία είναι έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους. Το αστυνομοκρατούμενο και νεκρό κέντρο της Αθήνας λόγω της ολιγόωρης επίσκεψης του γερμανού υπουργού Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ήταν ενδεικτικό της αντίληψης σύμφωνα με την οποία το «πρόγραμμα του μνημονίου» υπερισχύει κάθε άλλης αρχής, κάθε άλλου νόμου, ακόμη κι αν πρόκειται για το Σύνταγμα της Ελλάδας. Οι διαδηλωτές έπρεπε πάση θυσία να μείνουν μακριά από το οπτικό πεδίο του υψηλού προσκεκλημένου, τίποτε δεν έπρεπε να χαλάσει την παράσταση με τον τίτλο: «Η Ελλάδα κάνει πρόοδο». Έστω κι αν οι έρημοι δρόμοι μαρτυρούσαν τον αποκλεισμό. Η απόλυτη ησυχία θα έπρεπε να προβληματίσει, τους πρόθυμους και τους ξένους υποστηρικτές τους. Γιατί συνήθως προηγείται ορμητικών ανατροπών. Που δεν σκηνοθετούνται.
