Συνέντευξη της Ρένας Δούρου στην Αυγή της Κυριακής και τον Νίκο Παπαδημητρίου, 21 Ιουλίου 2013
Δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να μπει ένα -δημοκρατικό- τέλος στην κυβέρνηση Σαμαρά, διαβλέπει η βουλευτής Β’ Αθηνών και επικεφαλής της Επιτροπής Ελέγχου Κοινοβουλευτικού Έργου του υπουργείου Εξωτερικών Ρένα Δούρου. Σχολιάζει επίσης την επίσκεψη Σόιμπλε, αλλά και τη νέα φάση του ενιαίου πλέον ΣΥΡΙΖΑ.
Με βάση και την εικόνα που εμφάνισαν στο πολυνομοσχέδιο οι Κοινοβουλευτικές Ομάδες της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, πόσο χρόνο ζωής δίνετε στη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου; Τι πρέπει να κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση;
Αν κρίνει κανείς από το χαμηλό επίπεδο των επιχειρημάτων των βουλευτών της συμπολίτευσης, χωρίς να λείψουν και οι εμφυλιοπολεμικές κορόνες εκ μέρους ορισμένων από τη Ν.Δ., αντιλαμβάνεται το μέγεθος του πανικού που έχει καταλάβει την κυβέρνηση μπροστά στις διογκούμενες αντιδράσεις απέναντι στην πολιτική της. Ο χρόνος παραμονής στην εξουσία αυτής της κυβέρνησης των προθύμων στην εκτέλεση των εντολών της τρόικας έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα. Ο πόλεμος κατά του δικαιώματος της εργασίας και της εκπαίδευσης δεν συνιστά μεταρρύθμιση, αλλά βαρβαρότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, πιστός στη δέσμευσή του για μια νέου είδους αντιπολίτευση εντός και εκτός Βουλής, βρίσκεται εκεί που κτυπάει η καρδιά της αντίστασης σε αυτή τη βαρβαρότητα: στους αγώνες των εργαζόμενων στη Δημοτική Αστυνομία, των σχολικών φυλάκων, των εκπαιδευτικών, όλων όσοι εν μιά νυκτί είδαν να καταργούνται οι θέσεις εργασίας τους και να πετιούνται στον δρόμο. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση αυτή δεν διαθέτει πλέον λαϊκή νομιμοποίηση και δημιουργούνται οι προϋποθέσεις το λαϊκό κίνημα κοινωνικής δυσαρέσκειας να βάλει δημοκρατικά τέλος στην παραμονή της στην εξουσία.
Ένα από τα γεγονότα που σημάδεψαν αυτήν την εβδομάδα ήταν η επίσκεψη Σόιμπλε στη χώρα μας. Καλώς δεν τον συνάντησε ο Αλέξης Τσίπρας; Ποια θα είναι η επικοινωνία Αθήνας και Βερολίνου αύριο, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση;
Οι συναντήσεις έχουν νόημα όταν έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο, εντασσόμενο σε συγκεκριμένη στόχευση. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει συναντήσει στο Βερολίνο τον κ. Σόιμπλε, όπου και του έθεσε θέματα που καμία κυβέρνηση δεν του είχε θέσει, όπως εκείνο των κατοχικών υποχρεώσεων της Γερμανίας έναντι της χώρας μας. Η επίσκεψη Σόιμπλε, που μετέτρεψε την Αθήνα σε κατεχόμενη πόλη, εγγράφεται στην προεκλογική ατζέντα των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανέναν λόγο να παίξει τον ρόλο του κομπάρσου στην εκστρατεία της κ. Μέρκελ, όπως πρόθυμα επέλεξε να κάνει ο κ. Σαμαράς, που μετά από το mea culpa στο Βερολίνο, τον περασμένο Αύγουστο, αναβαθμίζεται πλέον σε κομματάρχη της καγκελαρίου. Είναι σαφές ότι, σε περίπτωση αριστερής κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, η σχέση με τη Γερμανία θα πάψει να είναι νέο-αποικιοκρατικού περιεχομένου και η νέα διακυβέρνηση θα διεκδικήσει ενεργά την εκπλήρωση του νόμιμου και ηθικού χρέους της Γερμανίας έναντι της χώρας μας.
Τώρα που τελείωσε το συνέδριο, ποια κατεύθυνση πρέπει να πάρει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης;
Μπροστά μας έχουμε έναν δύσκολο, αλλά αναγκαίο δρόμο. Για έναν ενιαίο φορέα, δημοκρατικό, αριστερό, πλουραλιστικό, ανοικτό στην κοινωνία. Έναν φορέα των μελών και όχι των μηχανισμών, αντάξιο των απαιτήσεων της συγκυρίας. Έτοιμο, μέσα από ένα νέο υπόδειγμα οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας, να μετατρέψει τη χώρα από πειραματόζωο λιτότητας σε εργαστήρι λύσεων της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Γιατί δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι το εγχείρημά μας, σε οργανωτικό και προγραμματικό επίπεδο, προκαλεί παγκόσμιο ενδιαφέρον. Η επιτυχία ή η αποτυχία μας θα σημαδέψει την Αριστερά πέραν των συνόρων μας. Αλλά, όπως λέει και ο ποιητής, «αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο, δεν έχουμε ελπίδα». Και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αποφασισμένος να δώσει ελπίδα στον λαό, να βγάλει τη χώρα στο μεταμνημονιακό ξέφωτο.
