Της Ρένας Δούρου, Έθνος, 5 Σεπτεμβρίου 2013
Ο πόλεμος «θα παγιώσει την μονομέρεια των ΗΠΑ αναφορικά με τις αποφάσεις τους για τις τύχες του κόσμου, δηλαδή για θέματα ειρήνης ή πολέμου, σε συνάρτηση αποκλειστικά με τα δικά τους κριτήρια, μόνο δηλαδή τα κριτήρια της κυρίαρχης δύναμης». Αυτά δήλωνε ο Φρανσουά Ολάντ, το 2003, ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σχετικά με τον σχεδιαζόμενο τότε πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράκ.
Στην εξουσία πλέον σήμερα, ο σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ εκπροσωπεί τις αποικιοκρατικές και νέο-ιμπεριαλιστικές βλέψεις της Γαλλίας – στο Μάλι και στη υπό εξέλιξη επιχείρηση κατά της Συρίας. Ταυτίζεται έτσι με τον προκάτοχό του, Νικολά Σαρκοζί που δεν έκρυβε τον ατλαντισμό του. Σήμερα, ο Ολάντ τάσσεται αναφανδόν υπέρ στρατιωτικής επιχείρησης κατά της Συρίας, αποκλείοντας κάθε άλλο, ειρηνικό μέσο πίεσης του καθεστώτος. Πρωτοστατεί στην παράκαμψη του ΟΗΕ και της διεθνούς νομιμότητας. Και αγνοεί επιδεικτικά την κοινή γνώμη: το 64% της κοινής γνώμης είναι κατά της πολεμικής επιχείρησης…
Με άλλα λόγια, εμπλέκει τη χώρα σε μια στρατιωτική επέμβαση, της οποίας το πλαίσιο, οι στόχοι και η διάρκεια, δεν έχουν ακόμη συγκεκριμενοποιηθεί καθώς ούτε η Ουάσινγκτον φαίνεται να έχει ακόμη αποφασίσει, εν αναμονή της ετυμηγορίας του Κογκρέσου.
Αυτή η ευθυγράμμιση Παρισιού – Ουάσινγκτον βρίσκεται στον αντίποδα της στάσης του Ζακ Σιράκ το 2003. Τότε ο συντηρητικός γάλλος πρόεδρος, ο οποίος στην Ευρωβουλή ανήκε στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό κόμμα, μαζί με τη ΝΔ του κ. Σαμαρά, είχε έλθει σε ρήξη με τις ΗΠΑ. Απείλησε να κάνει χρήση του γαλλικού βέτο στο ΣΑ του ΟΗΕ κατά του πολέμου στο Ιράκ, προκαλώντας μάλιστα κύμα έντονων αντιγαλλικών αντιδράσεων στις ΗΠΑ, που εκφράστηκε με εκστρατεία κατά γαλλικών προϊόντων, υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς, κ.α.. Ο Σιράκ επέμεινε να μην παρακαμφθεί ο ΟΗΕ στο θέμα της κατοχής ή όχι όπλων μαζικής καταστροφής από το καθεστώς του Σαντάμ Χουσείν. Ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας, Ντομινίκ ντε Βιλπέν, σε ομιλία του στο ΣΑ, στις 14 Φεβρουαρίου 2003, αντέκρουσε τα επιχειρήματα του αμερικανού ομολόγου του, Κόλιν Πάουελ, ακυρώνοντας έτσι τη νομιμοποιητική βάση για την κήρυξη του πολέμου και επιμένοντας σε ειρηνικό αφοπλισμό.
Σήμερα ο Ολάντ, με δημοτικότητα γύρω 30%, ακολουθεί τα χνάρια του ευρω-ατλαντισμού τύπου Μπαρόζο, ενόψει της νέο-αποικιοκρατικής επέμβασης στη Συρία. Το 2003, ο τότε πρωθυπουργός της Πορτογαλίας διοργάνωνε μίνι ευρωσύνοδο στις… Αζόρες για στήριξη του πολέμου.
Ο Ολάντ λοιπόν είναι σήμερα εκείνος που βάζει την ευρωπαϊκή «πινελιά» στα αμερικανικά πολεμικά σχέδια, δίνοντας έμφαση στην επιβολή του δικαίου του ισχυρότερου, διεκδικώντας από τη Βρετανία τον τίτλο «της πρώτης συμμάχου των ΗΠΑ». Πρόκειται για καταστροφική επιλογή, σε μια φάση που η χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού, τον οδηγεί, για την επιβίωσή του, σε πολεμικές περιπέτειες, το τίμημα των οποίων το πληρώνουν οι λαοί…
