Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο Neolaia.gr, 15 Σεπτεμβρίου 2013
Η συμφωνία Ουάσινγκτον – Μόσχας, το Σάββατο, 14 Σεπτεμβρίου, σχετικά με το χημικό οπλοστάσιο της Συρίας, αποτελεί μεν μια θετική εξέλιξη, η οποία πιστώνεται στη ρωσική διπλωματία, καθώς απομακρύνει το ενδεχόμενο της πολεμικής επιχείρησης, δεν εξαλείφει όμως πλήρως αυτό το ενδεχόμενο. Ο πέλεκυς στρατιωτικής επίθεσης θα επικρέμεται πάνω από τη Συρία μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας, η οποία θα χρειαστεί αρκετό χρόνο. Παράλληλα, ας μην παραβλέπεται το γεγονός ότι σήμερα η Ανατολική Μεσόγειος έχει μετατραπεί σε «θερμή ζώνη» λόγω της συγκέντρωσης πολλών στρατιωτικών δυνάμεων – πολεμικών πλοίων, αεροπλανοφόρων, κ.α. – των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Η εξέλιξη αυτή πάντως, που έγινε δυνατή ύστερα από την πρόταση της Μόσχας, είναι αναμφισβήτητα θετική. Η πρωτοβουλία επανήλθε στη διπλωματία στο πλαίσιο του ΟΗΕ. Η όποια πολεμική εξέλιξη θα επιδείνωνε το σημερινό αιματηρό αδιέξοδο και τον κίνδυνο «διάχυσης» της κρίσης πέραν των συνόρων της Συρίας. Το πρώτο αυτό βήμα μπορεί επίσης να οδηγήσει στην απαραίτητη πολιτική λύση μέσω διαπραγματεύσεων – τη μόνη εξέλιξη που διεκδικεί πραγματικά τον τίτλο της λύσης, γιατί κάθε άλλη διαιωνίζει το αιματηρό αδιέξοδο.
Είναι λοιπόν φυσικό, όλοι όσοι υποστηρίξαμε από την αρχή την ανάγκη ειρηνικής λύσης και αποφυγής μιας στρατιωτικής εμπλοκής με ανυπολόγιστες συνέπειες σε μια ήδη αποσταθεροποιημένη περιοχή, να αισθανόμαστε ανακούφιση από την εξέλιξη αυτή. Το στρατόπεδο της ειρήνης, που πάντως πρέπει να παραμείνει σε εγρήγορση, κατέγραψε μια μικρή, ας ελπίσουμε όχι προσωρινή, νίκη. Ωστόσο η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο ικανοποίησης για τον απλούστατο λόγο ότι σε αντίθεση με πολλές άλλες χώρες, είχε σπεύσει, δια στόματος του αντιπροέδρου και υπουργού Εξωτερικών, κ. Βενιζέλου, να δηλώσει «παρούσα» και πρόθυμη να προσφέρει «διευκολύνσεις» ενόψει της σχεδιαζόμενης, από Ουάσινγκτον και Παρίσι, στρατιωτικής επιχείρησης κατά της Συρίας. Αγνοώντας τον ΟΗΕ και τη διεθνή νομιμότητα και επικυρώνοντας την επιβολή του δικαίου του ισχυρότερου στις διεθνείς σχέσεις. Και μη δηλώνοντας κατηγορηματική αντίθεση στον πόλεμο που ήταν τότε στα σκαριά…
Έτσι, σήμερα, μετά από τις εξελίξεις που απομακρύνουν την πολεμική εμπλοκή, η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου βρίσκεται διπλά εκτεθειμένη. Όχι μόνο γιατί επέλεξε το στρατόπεδο του πολέμου αλλά και γιατί, για μικροκομματικούς λόγους, επιχείρησε να σπιλώσει την αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ, διαστρεβλώνοντας ολοφάνερα μια
δήλωσή μου πριν από δύο χρόνια για τη Συρία. Όσο πιο χονδροειδές και όσο πιο επαναλαμβανόμενο το ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται, σκέφθηκαν στην κυβέρνηση και αντί άλλης πολιτικής, ξεκίνησαν την αναπαραγωγή του ψέματος, υποστηρίζοντας ότι έθετα θέμα… στρατιωτικής επέμβασης στη Συρία. Απλή ανάγνωση της δήλωσης αποδεικνύει το μέγεθος του ψεύδους. Οπότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή το κομματικό συμφέρον έχει τυφλώσει την κυβερνητική πλευρά σε βαθμό που να διαβάζει ένα κείμενο μόνο όπως τη βολεύει ή είναι εξαρχής ανίκανη για ανάγνωση. Επικίνδυνη ή ανίκανη; Ή και τα δύο μαζί; Και στις δύο περιπτώσεις, ζημιώνει τη χώρα…
