Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο Matrix24.gr, 24 Οκτωβρίου 2013
Υπάρχουν στιγμές στον πολιτικό βίο μίας κυβέρνησης, κατά τις οποίες η διγλωσσία, ενίοτε και πολυγλωσσία, αποτελεί ένα χρήσιμο μέσο για το πορεύεσθαι. Προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο όμως είναι αυτή να είναι απολύτως ελεγχόμενη από την κεφαλή της κυβέρνησης και να έχει σαφή στόχευση. Στη σημερινή κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου παρατηρούνται έντονα σημάδια διγλωσσίας, η οποία όμως μοιάζει περισσότερο με κακοφωνία και φαίνεται να απηχεί τη φάση αποσύνθεσης, στην οποία βρίσκεται το κυβερνητικό σχήμα.
Τα παραδείγματα μιλάνε από μόνα τους. Πρόσφατα ο υπουργός Οικονομικών, κ. Γ. Στουρνάρας έπλεκε το εγκώμιο του Μνημονίου, ισχυριζόμενος ότι είναι «το μόνο σοβαρό κείμενο στη χώρα, το μόνο με στόχους και χρονοδιαγράμματα». Μόλις πρόσφατα την προσέγγιση αυτή κατέρριψε με πάταγο ένας από τους στενότερους συνεργάτες του κ. Σαμαρά, γγ του υπουργικού συμβουλίου, ο κ. Τ. Μπαλτάκος υποστηρίζοντας ότι η Τρόικα και το μνημόνια είναι «μια μελανή σελίδα στην ιστορία της χώρας», προσθέτοντας μάλιστα μελοδραματικά ότι ο πρωθυπουργός «διοικεί τη χώρα με 29% στην πιο δύσκολη κρίση που πέρασε από την Επανάσταση του 1821».
Ποιος από τους δύο άνδρες εκφράζει αυθεντικότερα τη σκέψη του πρωθυπουργού; Την κυβέρνηση της οποίας αυτός προίσταται; Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, στην προσπάθεια η κυβέρνηση να κερδίσει πολιτικό χρόνο. Χωρίς τίποτε να αποκλείεται, αυτή η εκδοχή θα προϋπέθετε στιβαρή στρατηγική, με σαφή στόχευση. Ωστόσο, όλα δείχνουν, ότι ο σαμαροβενιζελισμός έχει εισέλθει σε περίοδο σήψης και αποσύνθεσης.
Παραπαίει μεταξύ των πιέσεων της Τρόικας – πιέσεων γνωστών λόγω των ήδη ανειλημμένων από την κυβέρνηση και προσωπικά τον κ. Σαμαρά, δεσμεύσεων – και της αδιέξοδης και καταστροφικής πολιτικής, που συνεπάγονται τα μνημονιακά μέτρα. Ένα χρέος μη βιώσιμο, μια ύφεση που θυμίζει εμπόλεμη κατάσταση, μια ανεργία που σύμφωνα με το ΚΕΠΕ, του χρόνου, θα αγγίξει το 29.3%, συρρικνούμενες κοινωνικές παροχές (στο 29.4% των συνολικών δαπανών του κράτους το δεύτερο τρίμηνο φέτος έναντι 44.9% πέρσι), διάλυση της δημόσιας υγεία και παιδείας. Ως φαίνεται, πλέον, ούτε ο νέος εθνικός στόχος του πρωτογενούς πλεονάσματος, που επιτεύχθηκε με τίμημα τη συντριβή της κοινωνίας, λειτουργεί συγκολλητικά στο κυβερνητικό στρατόπεδο, με πολλά στελέχη να χαράσσουν ήδη από τώρα προσωπικές στρατηγικές επιβίωσης μετά από αυτό που προεξοφλούν ότι θα υποστούν τα κόμματά τους, τη σαρωτική ήττα δηλαδή. Οι τελευταίες δηλώσεις Μπακογιάννη, Πολύδωρα, Κακλαμάνη, κ.α., είναι ενδεικτικές…
Παράδειγμα δεύτερο. Τα σκάνδαλο Σκαραμαγκά. Εντός Βουλής ο υπουργός Άμυνας, κ. Δ. Αβραμόπουλος έδειξε με σαφήνεια ότι δεν πρόκειται να αναλάβει το «ξέπλυμα» του κ. Βενιζέλου – «αν δεν είχαν λειτουργήσει κάποιοι κάποτε υποβρυχίως, δεν θα είχε προκύψει το πρόβλημα», ήταν η χαρακτηριστική του φράση.
Την Τρίτη, 22 Οκτωβρίου, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Σ. Κεδίκογλου ανελάμβανε να καλύψει πλήρως τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης έναντι της τεκμηριωμένης κριτικής που ασκεί ο ΣΥΡΙΖΑ, υπογραμμίζοντας όλες τις πτυχές ενός τεράστιου σκανδάλου σε βάρος του δημοσίου και των φορολογούμενων πολιτών. Το θέμα δεν είναι προσωπικό, μεταξύ των κκ Αβραμόπουλου και Βενιζέλου. Έχει να κάνει με τις πολιτικές. Και θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η στάση των βουλευτών της ΝΔ κατά το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για σύσταση εξεταστικής επιτροπής για το σκάνδαλο. Με ποιο κριτήριο θα αρνηθούν τη ψήφο, όταν πρωτοκλασσάτα στελέχη της (π.χ. Μιχελάκης) πριν από έναν χρόνο επέκριναν δριμύτατα τον κ. Βενιζέλο;
Γίνεται λοιπόν φανερό ότι δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον τακτικισμό αλλά με απέλπιδα προσπάθεια διατήρησης στην εξουσία ενός σχήματος καταδικασμένου ήδη στη συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών που πληρώνουν το βαρύτατο τίμημα της αποτυχίας της. Η κυβέρνηση βουλιάζει. Και δεν σώζεται με λάβαρα όψιμης «αντίστασης» στην Τρόικα.
