Της Ρένας Δούρου, Η Εποχή, 17 Νοεμβρίου 2013
Μια απλή ανάγνωση της ειδησεογραφίας, πείθει ότι το Κυπριακό ετοιμάζεται να εισέλθει, αν δεν έχει ήδη γίνει αυτό, σε μια νέα τροχιά. Με φόντο τις εξελίξεις στο μέτωπο του φυσικού της πλούτο, η Κυπριακή Δημοκρατία φαίνεται ότι «ωθείται» προς την έναρξη μίας διαδικασίας, την οποία ορισμένοι ισχυροί κύκλοι θεωρούν, πιστεύουν και επιδιώκουν να καταλήξει σε μια τελική λύση / διευθέτηση του θέματος. Το κρίσιμο είναι η διευθέτηση αυτή να κινείται στην κατεύθυνση της δικοινοτικής – διζωνικής ομοσπονδίας με μία ιθαγένεια, μία κυριαρχία, μία διεθνή προσωπικότητα, με αποχώρηση των εποίκων, χωρίς ξένη στρατιωτική παρουσία.
Βασικός ανασταλτικός παράγοντας στην όποια πρόοδο είναι η τουρκική αδιαλλαξία που αντανακλάται στις θέσεις του τουρκοκύπριου ηγέτη, κ. Έρογλου που διαδέχθηκε, τον Απρίλιο του 2010, τον κ. Ταλάτ, στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Η τουρκική πλευρά υποστηρίζει αδιάλλακτα ένα συνομοσπονδιακό μόρφωμα, δηλαδή δύο χωριστά κράτη στο νησί. Αυτό το «μπλοκάρισμα» κάθε άλλο παρά άγνωστο είναι. Υφίσταται εδώ και σαράντα χρόνια, από την παράνομη τουρκική εισβολή και κατοχή περίπου του 40% του βόρειου τμήματος του νησιού. Κι έχει να κάνει με το γεγονός ότι η Τουρκία και η τουρκοκυπριακή ηγεσία εμμένουν να μην σέβονται τον συμβιβασμό του 1977 μεταξύ των δύο κοινοτήτων για μία διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Επ’ αυτής της εμμονής κατασκευάζονται διαφορετικές δικαιολογίες – επικαλύψεις, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Πρόσφατα για παράδειγμα, η νέα στρατηγική Έρογλου συνίσταται στο να επανεκκινήσουν οι διαπραγματεύσεις, όπως έχει ζητήσει ο γγ του ΟΗΕ, από εκεί όπου είχαν σταματήσει επί Χριστόφια – Ταλάτ, χωρίς όμως κοινό ανακοινωθέν… Πρόκειται για μια παρελκυστική τακτική που αποφεύγει ακριβώς την προαναφερθείσα δέσμευση περί δικοινοτικής – διζωνικής ομοσπονδίας. Πρόκειται για μια τακτική που συντηρεί το αδιέξοδο και βλάπτει και τις δύο κοινότητες.
Σε αυτή την περίοδο κι ενώ σοβεί η οικονομική κρίση και οι μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις στοχεύουν στον έλεγχο των φυσικών πόρων του νησιού μέσα από μια «συνολική διευθέτηση», εγγράφονται οι πρόσφατες δηλώσεις του τούρκου πρωθυπουργού περί μη ύπαρξης κυπριακού κράτους. Η ρουτινιάρικη ως υποτονική αντίδραση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, δια στόματος του εκπροσώπου του καθώς και η εξήγηση, ενώπιον των Επιτροπών Εξωτερικών και Ευρωπαϊκών υποθέσεων, του κ. Βενιζέλου, ότι «δεν μπορούμε να τρέχουμε πίσω από τις δηλώσεις», προκαλούν – το λιγότερο – ανησυχίες.
Η προσέγγιση αυτή είναι αποκαλυπτική των προτεραιοτήτων και των ιεραρχήσεων της ελληνικής κυβέρνησης στην εξωτερική της πολιτική ειδικά σε μια περίοδο που στη νοτιο-ανατολική Μεσόγειο και την ευρύτερη γειτονιά μας στη Μέση Ανατολή, σημειώνονται ανακατατάξεις που διαμορφώνουν νέους συσχετισμούς δυνάμεων και συμμαχίες. Η ηθελημένη υποβάθμιση της αντίδρασης μαρτυρά μια κυβέρνηση άβουλη, άπραγη και αδρανή, σε ρόλο ουδέτερου (!) παρατηρητή των διεθνών εξελίξεων. Μια κυβέρνηση, με άλλα λόγια, που πέρα από την οικονομία βλάπτει σοβαρά και την εξωτερική πολιτική.
ΥΓ: Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, γινόταν γνωστή η μη αναστρέψιμη επιδείνωση της υγείας του Γλαύκου Κληρίδη. Το τέλος μιας εποχής για τη Μεγαλόνησο…
