Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο Matrix24.gr, 21 Νοεμβρίου 2013
«Η πολιτική που αποσκοπεί στη διατήρηση της εμπιστοσύνης των αγορών, χάνει την εμπιστοσύνη του λαού», Πιέρ Μπουρντιέ (Monde Diplomatique, Manière de voir, no 72).
Σε αυτή την τροχιά έχει εισέλθει, με τη θεσμοποίηση της λιτότητας η Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία πλέον προωθεί στην ίδια κατεύθυνση, και την υπο-ανάπτυξη. Και τούτο γίνεται πίσω από τη βιτρίνα των παρελκυστικών λόγων περί «ανάπτυξης» και «απασχόλησης», μέσω των νέων εργαλείων, όπως είναι αυτό του «ευρωπαϊκού εξαμήνου». Συγκεκριμένα τα διάφορα προγράμματα περί ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής, θα πρέπει, όπως ψήφισε χθες η ευρωβουλή, να συνάδουν με τις «συστάσεις» (βλ. δηλαδή προγράμματα μεταρρυθμίσεων, περικοπών δημοσίων δαπανών, κοκ) που γίνονται στις χώρες στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού εξαμήνου. Με την αποδοχή της ρήτρας «μακροοικονομικών προϋποθέσεων», η Κομισιόν μπορεί στο εξής να ζητά από τα κράτη μέλη να τροποποιήσουν τα προγράμματά τους στην κατεύθυνση των «διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων».
Ουσιαστικά η Επιτροπή θα υποχρεώνει τα κράτη να «συμμορφωθούν» στις μεταρρυθμίσεις που τους έχουν επιβληθεί μέσω του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης, με άξονα πίεσης την αναστολή της χορήγησης κονδυλίων…
Στην κοινοτική «διάλεκτο» πρόκειται για την εγκαθίδρυση της «μακροοικονομικής αιρεσιμότητας». Σε απλά ελληνικά, με τη Δαμόκλειο σπάθη της ακύρωσης των χρηματοδοτήσεων, επιχειρείται εκβιασμός των πιο αδύναμων κρατών μελών (όπως η χώρα μας), τα οποία δοκιμάζονται σοβαρά από την κρίση και που αδυνατούν να ανταποκριθούν στους μακροοικονομικούς όρους της νέας, αυστηροποιημένης ΟΝΕ…
Το Συμβούλιο και η Επιτροπή, με τη στήριξη (παρότι είχαν υπάρξει κάποιες περί του αντιθέτου ελπίδες) της Ευρωβουλής, ακυρώνουν έτσι, στην πράξη, την πολιτική αλληλεγγύης, ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής. Καθιστούν ουσιαστικά παρελθόν τις αναπτυξιακές πτυχές της πολιτικής συνοχής καθώς στερούν ακριβώς από τις χώρες και τις περιφέρειες που έχουν σήμερα τη μεγαλύτερη ανάγκη, την αναπτυξιακή προοπτική μέσω των Διαρθρωτικών Ταμείων, καθώς αυτή εγκλωβίζεται στις συμπληγάδες της εξαθλίωσης και της λιτότητας. Στο όνομα μιας άτεγκτης νεοφιλελεύθερης προσέγγισης. Αυτής ακριβώς που ευνοεί τις αγορές και τις τράπεζες. Σε βάρος των κοινωνιών και των πολιτών. Αυτής στην οποία αναφέρεται ο Πιέρ Μπουρντιέ. Και ας μην αναζητούν την άνοιξη κάποιοι, αλλού τις αιτίες της ανόδου του ευρωσκεπτικισμού, από τη στιγμή που αλληλεγγύη και η κοινωνική συνοχή περνούν σε δεύτερο πλάνο στο βωμό μιας ψευδεπίγραφης «ανάπτυξης» και «απασχόλησης». Όπως τα ψίχουλα των 6 δις για την καταπολέμηση της ανεργίας των νέων…
