Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο Matrix24.gr, 16 Ιανουαρίου 2014
Είναι πλέον κοινός τόπος ο ισχυρισμός ότι η κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου τελεί εν συγχύσει.
Απλά η σύγχυση αυτή δεν είναι προϊόν αδυναμίας ή άγνοιας αλλά αδιεξόδου. Ενός αδιεξόδου που η ίδια έχει επιλέξει και οικοδομήσει, εμμένοντας στην υφεσιακή πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης – μιας συνταγής που έχει οδηγήσει στη γιγάντωση όλων των αρνητικών δεικτών της οικονομίας και της κοινωνίας.
Όσο “μακιγιάζ” κι αν επιχειρεί να βάλει το Μαξίμου, βοηθούσης της μονταζιέρας της Συγγρού, στη ζοφερή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, όση υποστήριξη κι αν προσφέρει, δια στόματος του απερχόμενου προέδρου της Μπαρόζο, η Κομισιόν στην κυβέρνηση, η ουσία είναι μία και αδιαμφισβήτητη. Οι μόνες “μεταρρυθμίσεις”, τις οποίες υπερηφάνως διατυμπανίζει ότι πέτυχε ο κ. υπουργός Οικονομικών, είναι η διάλυση κάθε στοιχειώδους κοινωνικής παροχής, και η πλήρης απορρύθμιση εργασιακών σχέσεων προς όφελος ενός μοντέλου που προκρίνει την πάση θυσία “ανταγωνιστικότητα” της ελληνικής οικονομίας, με επίκεντρο την νέα “εθνική ιδέα”, εκείνη του πρωτογενούς πλεονάσματος.
Και μάλιστα του «διαρθρωτικού πρωτογενούς πλεονάσματος», το οποίο ο κ. πρωθυπουργός την Τετάρτη, ενώπιον των ευρωβουλευτών, αισθάνθηκε την ανάγκη, κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, να το μεταφράσει ο ίδιος στα… αγγλικά. Από μία άποψη ορθά έπραξε: γιατί αυτό δεν αφορά παρά τους ξένους συνομιλητές του και όχι τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, που καθημερινά, στα διαλυμένα νοσοκομεία, στις παγωμένες τάξεις των σχολείων, στις ουρές στις εφορίες και στα συσσίτια βιώνει την πραγματικότητα του «structural primary surplus».
Ειδικότερα, απευθύνθηκε ο κ. Σαμαράς στους πολιτικούς του πάτρονες, εκείνους που είναι ήδη πεπεισμένοι για την ορθότητα της συνταγής που οι ίδιοι πρότειναν, όπως για παράδειγμα ο κ. Μπαρόζο, ο απερχόμενος πρόεδρος της Κομισιόν. Ενός οργάνου, μη δημοκρατικά νομιμοποιημένου (όπως άλλωστε και το Γιούρογκρουπ), που δεν εκλέγεται ούτε λογοδοτεί στους πολίτες, και το οποίο, παρά ταύτα, επιβάλλει κρίσιμης σημασίας, για τις κοινωνίες, πολιτικές. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι ο κ. Σαμαράς έπλεξε το εγκώμιο της Κομισιόν. Είναι άλλωστε ο ίδιος που απέτρεψε την έλευση των εκπροσώπων της Οικονομικής Επιτροπής της Ευρωβουλής, του μόνου ευρωπαϊκού θεσμού που εκλέγουν άμεσα οι πολίτες, και που σήμερα εξετάζει τις συνέπειες του μνημονίου στη χώρα μας. Ο σκοπός της αποτροπής ήταν να μην χαλάσει η “βιτρίνα” της φιέστας του Ζαππείου και του Μεγάρου Μουσικής.
Όμως με φιέστες και εικονικές κατασκευές δεν χαράσσεται αυτοτελής πολιτική κυρίαρχου κράτους ούτε δημιουργούνται προϋποθέσεις εξόδου από την κρίση. Εξ ου και η σύγχυση και το αδιέξοδο. Εξ ου και η επιλογή, για πολλοστή φορά, του κ. Σαμαρά να σπιλώσει ευρισκόμενος στο εξωτερικό την αξιωματική αντιπολίτευση, να επιχειρήσει να διαστρεβλώσει τις απόψεις της, να την περιγράψει με μελανά χρώματα, ως «εξτρεμιστική» και «λαϊκιστική». Ελλείψει δικής του πολιτικής, ο κ. Σαμαράς στοχοποιεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι και αυτό «μία κάποια λύσις», όπως θα έλεγε και ο αλεξανδρινός ποιητής. Πλην όμως, στην περίπτωση των κκ Σαμαρά και Βενιζέλου, η «λύσις» αυτή δεν οδηγεί πουθενά και πολύ περισσότερο σε έξοδο από την κρίση. Γιατί η κυβέρνησή τους, που με τη στήριξη των Μπαρόζο, Βαν Ρομπέι, Μέρκελ και λοιπών Ευρωπαίων ηγετών, ομνύει στον κατήφορο ως τη «μόνη οδό», έχει εκμετρήσει τον χρόνο της στην εξουσία.
Και γιατί η ελληνική κοινωνία δεν είναι “οι βάρβαροι” αλλά η καταλυτική δύναμη εκείνη που θα γειώσει στην αναπόδραστη πραγματικότητα, όποτε κι αν κληθεί με τη ψήφο της, τον κ. πρωθυπουργό και τους συν αυτώ…
