Συνέντευξη της Ρένας Δούρου στην εφημερίδα Το Καρφί και τον δημοσιογράφο Γρηγόρη Ρουμπάνη, 18 Ιανουαρίου 2014
-Πιστεύετε ότι η υπόθεση των εξοπλιστικών προγραμμάτων μπορεί να εξελιχθεί σε πόλεμο της δικαιοσύνης εναντίον συγκεκριμένων συμφερόντων, πολιτικών και οικονομικών, και τι αποτελέσματα μπορεί να φέρει;
Μπορεί κάποιοι σήμερα να… “ανακαλύπτουν” τα σκάνδαλα στους εξοπλισμούς αλλά όταν, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Αριστερά κατήγγειλε την κούρσα των εξοπλισμών, τονίζοντας ότι δεν εξυπηρετεί την ασφάλεια της χώρας αλλά αλλότριους σκοπούς και κυρίως προσωπικό πλουτισμό, τότε οι κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ την εγκαλούσαν για εθνική μειοδοσία, ενίοτε και προδοσία. Σήμερα, η κοινωνία διαπιστώνει ότι ο “πατριωτισμός” τους ζυγιζόταν σε δισεκατομμύρια σε λογαριασμούς σε εξωχώριες εταιρίες – βιτρίνα. Χάρη στις έρευνες της Δικαιοσύνης έρχεται στην επιφάνεια όλος ο ζόφος του φαύλου αυτού συστήματος διαπλεκόμενων συμφερόντων. Ενός συστήματος με πολιτικό πρόσημο καθώς πάνω του έχει οικοδομηθεί συνολικά το δικομματικό σύστημα εξουσίας, πελατειακό και διεφθαρμένο, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα το ίδιο σύστημα έχει μεταλλαχθεί στο υβρίδιο του σαμαροβενιζελισμού που στραγγίζει την οικονομία και φτωχοποιεί την κοινωνία. Όμως η τομή δεν θα έλθει από τη Δικαιοσύνη γιατί τα ζητήματα που τίθενται, την υπερβαίνουν. Η πολιτική εξουσία, κυβέρνηση και βουλή, πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να διαρραγεί η μήτρα της διαφθοράς. Είναι ωστόσο φανερό ότι η σημερινή κυβέρνηση, με τις δουλείες του παρελθόντος, αδυνατεί να σπάσει τον φαύλο κύκλο της διαφθοράς.
-Δεδομένου όμως ότι οι εξοπλισμοί χρειάζονται στην Ελλάδα, τι μπορεί να γίνει;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ανέκαθεν συστηματικά καταγγέλλει τα υπέρογκα, πανάκριβα και, σε πολλές περιπτώσεις, άχρηστα για τις ένοπλες δυνάμεις, εξοπλιστικά προγράμματα. Εκείνο που άμεσα χρειάζεται είναι να αλλάξει συνολικά η φιλοσοφία μακριά από “απόρρητα” και δήθεν “ιδιαιτερότητες” στο όνομα ενός αργυρώνητου πατριωτισμού: απαιτείται διαφάνεια με ενίσχυση του δημοκρατικού ελέγχου της Βουλής μέσω της ενεργοποίησης των Επιτροπών Εξωτερικών και Άμυνας. Δεν πρόκειται για κάτι καινοφανές – γίνεται και σε άλλες χώρες, εντός κι εκτός ΕΕ. Διεκδικούμε εφαρμογή των νόμων όπως του 2656 του 1998, σχετικά με την κύρωση της σύμβασης του ΟΟΣΑ που υποχρεώνει την χώρα μας να θεσπίσει επαρκείς ποινικές, αστικές και διοικητικές κυρώσεις σε βάρος δημόσιων λειτουργών αλλά και νομικών προσώπων, που εμπλέκονται σε περιπτώσεις δωροδοκίας. Επίσης, ποιός εμποδίζει την κυβέρνηση να εφαρμόσει τις «εγγυήσεις διαφάνειας» του Νόμου 3978 του 2011, σχετικά με τη θεραπεία της παγιωμένης αδιαφάνειας του παρελθόντος στα εξοπλιστικά; Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για νέο μοντέλο εξοπλιστικών προμηθειών, με δικλείδες για διαφάνεια, αποτελεσματικότητα και της αποδοτικότητα. Και σας διαβεβαιώνω κύριε Ρουμπάνη ότι ένα τέτοιο σύστημα εγγυάται εγκυρότερα την ασφάλεια της χώρας από ό,τι η διασπάθιση εκατομμυρίων για άρματα χωρίς βλήματα…
-Στη σημερινή συγκυρία σύγκρουσης συμφερόντων ΗΠΑ-Γερμανίας, σε ποιανού συμμαχία μπορεί να ελπίζει ο Έλληνας;
Η διέξοδος από την κρίση δεν θα έλθει εξ ουρανού, ούτε θα είναι αποτέλεσμα επιλογής κάποιου ισχυρού συμμάχου. Είναι γνωστή η ρήση σχετικά με τα κράτη που δεν έχουν αιώνιους εχθρούς ή φίλους παρά μόνο αιώνια συμφέροντα. Σε ένα διεθνές τοπίο λοιπόν όπου «φίλοι» και «εχθροί» εναλλάσσονται, η σταθερή πυξίδα είναι η ύπαρξη συγκεκριμένου σχεδίου για έξοδο από την κρίση μέσα από ένα νέο υπόδειγμα, με δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη και με τη στήριξη ενός όσο το δυνατόν ευρύτερου μετώπου κοινωνικής στήριξης. Έτσι ώστε να προωθηθούν οι απαραίτητες ανατροπές και οι μεταρρυθμίσεις για την οικονομία και την κοινωνία. Μοντέλα «προκάτ» δεν υπάρχουν. Αντιθέτως, απαιτείται πολιτική βούληση για να σταθεί η χώρα ξανά στα πόδια της, να ξαναβρεί την αξιοπρέπειά της. Όχι ως «φτωχός συγγενής» αλλά ως αξιόπιστος εταίρος, σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο.
– Είναι δυνατόν η υποψηφιότητα Τσίπρα να αλλάξει την πορεία της ηπείρου, και πόση ουτοπία μπορεί να κρύβει αυτό;
Η ουτοπία υπήρξε κινητήριος μοχλός της Ιστορίας. Ουτοπική ήταν άλλωστε και η αφετηρία του ευρωπαϊκού εγχειρήματος από δύο χώρες που τις χώριζαν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Έτσι και η υποψηφιότητα Τσίπρα μπορεί να φαντάζει ουτοπική ωστόσο θα λειτουργήσει καταλυτικά σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση που βρίσκεται σε αποσύνθεση, εγκλωβισμένη σε μονεταριστικές λογικές λιτότητας κι έχοντας απολέσει τη δημοκρατική νομιμοποίηση. Για παράδειγμα μη εκλεγμένα από τους πολίτες, όργανα, όπως το Γιούρογκρουπ αποφασίζουν, μέσα σε πλήρη αδιαφάνεια, για τις τύχες των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Η υποψηφιότητα αυτή, πέραν του ότι αναδεικνύει μια ελπιδοφόρα διάσταση της Ελλάδας στον αντίποδα της greek fatigue, βάζει την υπόθεση της Ευρώπης στις ράγες της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της οικολογίας. Στην τροχιά δηλαδή του μέλλοντος για την επιβίωσή της.
