Της Ρένας Δούρου, Έθνος, 23 Ιανουαρίου 2014
Κοινή στρατιωτική αποστολή στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία ενέκριναν την περασμένη Δευτέρα 20 Ιανουαρίου οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Eνωσης, υπό την προεδρία της κυβέρνησης των κ. Σαμαρά και Βενιζέλου. Επισήμως, ο στόχος της αποστολής, είναι η αποφυγή του εμφυλίου πολέμου μεταξύ χριστιανών (που πλειοψηφούν) και μουσουλμάνων.
Η δρομολογούμενη επέμβαση ενισχύει την υπό εξέλιξη, με εντολή του ΟΗΕ, στρατιωτική επιχείρηση της Γαλλίας στην πρώην αποικία της και βέβαια πίσω από την επίκληση της θρησκευτικής διένεξης υπάρχουν βαθύτερα, πολιτικά και οικονομικά κίνητρα, αποικιοκρατικής «κοπής» – χρυσός, διαμάντια και ουράνιο βρίσκονται στο υπέδαφος της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Οι ισλαμιστές αντάρτες Σελεκά, που κατέλαβαν την εξουσία τον περασμένο Μάρτιο αποτελούν σίγουρα προβληματικό παράγοντα για μια ταλαιπωρημένη χώρα στα πρόθυρα της γενοκτονίας. Ωστόσο, το «φάρμακο» που προέκριναν οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ μοιάζει περισσότερο με φαρμάκι παρά με γιατρειά. Παράλληλα, το πρώτο, έμπρακτο «δείγμα γραφής» της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου στην προεδρία της ΕΕ, με την παραχώρηση του στρατηγείου της Λάρισας ως κέντρου επιχειρήσεων που θα διαρκέσουν έξι μήνες, είναι καταφανώς αρνητικό. Αν και δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει…
Οσο κι αν η απόφαση προσπαθεί να εξωραΐσει και να ελαχιστοποιήσει τον χαρακτήρα και το εύρος της επιχείρησης, η ουσία παραμένει: τη στιγμή που η ΕΕ είναι ουραγός σε σειρά διεθνών θεμάτων που χρονίζουν και όπου θα μπορούσε να είχε συμβάλει διπλωματικά, όπως για παράδειγμα στον εμφύλιο στη Συρία ή στο Παλαιστινιακό, σπεύδει να παρέμβει στρατιωτικά σε ένα περίπλοκο εθνοτικό-θρησκευτικό θέμα, αλλάζοντας μάλιστα της στάση της.
Γιατί στις αρχές του περασμένου Δεκεμβρίου, ο Μάικλ Μαν, εκπρόσωπος της ευρωπαϊκής διπλωματικής υπηρεσίας, επικεφαλής της οποίας είναι η Κάθριν Αστον, έκανε λόγο για «κυρίως οικονομικές» επιλογές βοήθειας της αποστολής? Η δε ελληνική κυβέρνηση, διά στόματος του υφυπουργού κ. Γεροντόπουλου, συντάχθηκε πλήρως με την κυρίαρχη άποψη της στρατιωτικής παρέμβασης, υιοθετώντας την ορολογία περί ανθρωπιστικής κρίσης, δίνοντας μάλιστα το «πράσινο φως» για το στρατηγείο της Λάρισας.
Η απόφαση της ΕΕ είναι πολιτικά έωλη. Η ανάμειξη όφειλε να είναι αυστηρά διπλωματική, με στόχο την άμεση εμπλοκή της Αφρικανικής Ενωσης, μακριά από αποικιοκρατικού τύπου επεμβάσεις που παραπέμπουν σε άλλες εποχές και λογικές. Λογικές που όμως βρίσκουν απολύτως σύμφωνη την Αθήνα. Ισως γιατί κινείται στην ίδια τροχιά…
