Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα Rebuke.gr, 7 Φεβρουαρίου 2014
Όλο και περισσότεροι αναλυτές συμφωνούν ότι στη χώρα μας συντελείται μια μετάλλαξη: από κυρίαρχη χώρα μετατρέπεται ραγδαία σε μια σύγχρονη αποικία χρέους, περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλες τις πτυχές του δημόσιου βίου…
Έχουμε έτσι μια κυβέρνηση και υπουργούς που νομοθετούν με το μέτρο της Τρόικας ανά χείρας: όποιος «περισσεύει» οδηγείται αυτομάτως στον σύγχρονο Καιάδα της ανεργίας: τη διαθεσιμότητα και την κινητικότητα. Παλιές λέξεις, σύγχρονες, με την έννοια του «επίκαιρες», έννοιες.
Στην Προ Μνημονίων (Π.Μ.) εποχή, η διαθεσιμότητα συνεπαγόταν αυτόβουλη διάθεση, προσφορά, θετικότητα. Κάποιος ήταν διαθέσιμος να πράξει κάτι, ενίοτε προς όφελος κάποιου άλλου. Εν πάση περιπτώσει η διαθεσιμότητα αποτελούσε απόφαση του ίδιου του υποκειμένου. Σήμερα, στην Μετά τα Μνημόνια περίοδο (Μ.Μ.), η διαθεσιμότητα – όπως άλλωστε και η κινητικότητα -, έχει ταυτιστεί ουσιαστικά με τον καταναγκασμό, την υποχρεωτική αλλαγή θέσης εργασίας και την προώθηση του / των υπαλλήλων, με συνοπτικές διαδικασίες (βλέπε και λήμμα : «κινητικότητα») σε μια αγορά εργασίας με ανεργία – επισήμως – στο 30%, δηλαδή «χαράς ευαγγέλια», για όποιον βρεθεί σε αυτή τη θέση, για να ευθυγραμμιστώ κι εγώ στη newspeak των κκ Σαμαρά, Βενιζέλου, Στουρνάρα, Χατζηδάκη και λοιπών.
Γιατί πλέον, στην Μ.Μ. εποχή βιώνουμε μια επανανοηματοδότηση εννοιών και λέξεων από τους κρατούντες προκειμένου να απαλυνθεί, αν όχι και να καλυφθεί πλήρως, το γεγονός της αποικίας χρέους. Ένα παράδειγμα, όχι αποκλειστικό ελληνικό, το οποίο όμως η νυν κυβέρνηση χρησιμοποιεί κατά κόρον: μ ε τ α ρ ύ θ μ ι σ η. Η λέξη ταυτίζεται με την ισοπέδωση ολόκληρων κομματιών του δημοσίου τομέα, προκειμένου αυτό να συρρικνωθεί σε ισχνή βάση, με την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, με την ανατροπή των συνταξιοδοτικών δεδομένων, με τη διάλυση της παιδείας και της υγείας, με στόχο την ολοένα και μεγαλύτερη ιδιωτικοποίησή τους. Όλη αυτή η κοσμογονία των τελευταίων 20 μηνών, εισάγεται στο δημόσιο βίο υπό τον κεντρικό τίτλο: μεταρρυθμίσεις. Ουσιαστικό που συνήθως συνοδεύεται από τον επιθετικό προσδιορισμό «απαραίτητες».
Η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν έχουν βρει τις λέξεις για να χαρακτηρίσουν τις συνέπειες αυτών των… «μεταρρυθμίσεων» που κάποτε είχαν ταυτιστεί με τον σοσιαλισμό. Ως τώρα λοιπόν δεν έχουν καταφέρει να μετονομάσουν τη μαζική ανεργία των νέων, την απογύμνωση της οικονομίας από νέους επιστήμονες που μεταναστεύουν στο εξωτερικό, τα χιλιάδες λουκέτα, τις χιλιάδες αυτοκτονίες απελπισμένων, την επεκτεινόμενη φτώχεια, τα συσσίτια, τα μαγαζιά των σύγχρονων τοκογλύφων που καταβροχθίζουν οικογενειακά κειμήλια και ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά – δείγματα των καιρών και αυτά, ονομάζονται «ενεχειροδανειστήρια»… Αργά ή γρήγορα η εξουσία θα βρει λέξεις και για αυτά, βαφτίζοντας το κρέας ψάρι με τη newspeak. Το πρόβλημα για τη σημερινή εξουσία είναι να βρει νέες λέξεις για να βαφτίζει παραπλανητικά τις καταστάσεις αυτές. Οι νέοι άνεργοι μπορεί να γίνουν «νέοι επιχειρηματίες σε αναζήτηση δραστηριότητας» ενώ η ίδια η ανεργία, να μετατραπεί σε «διάλειμμα εργασίας για ανασυγκρότηση». Για να συνηθίσουν και να εσωτερικεύσουν οι πολίτες το τέρας. Να αποδεχθούν το status των σύγχρονων ιθαγενών, που περιμένουν ανυπόμονα π.χ. από τον κ. Σόιμπλε να τους μοιράσει ξανά καθρεφτάκια νέου δανεισμού και νέων αλυσίδων. Είναι άλλωστε γνωστό ότι η αποτελεσματικότερη (και με το μικρότερο κόστος) αποικιοκρατία ξεκινά από το μυαλό των ιθαγενών… Οι χρόνοι μπορεί να παρέρχονται από την εποχή της West India Company αλλά οι μέθοδοι παραμένουν απαράλλακτες…
