Συνέντευξη της Ρένας Δούρου στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία και την Νάντια Βασιλειάδου, 9 Φεβρουαρίου 2014
«Η μεγάλη αγωνία των δανειστών είναι να δεσμεύσουν και την επόμενη κυβέρνηση στα σχέδιά τους. Η μόνη δραστική λύση είναι, όπως επανειλημμένως έχει πει ο ΣΥΡΙΖΑ, η διαγραφή μεγάλου τμήματος του χρέους». «Η Περιφέρεια Αττικής αντιμετωπίζει έλλειμμα διαφάνειας, έλλειμμα δημοκρατικών διαδικασιών, έλλειμμα ανθρωποκεντρικής και οικολογικής προσέγγισης των προβλημάτων»
Στην προσπάθεια διαπλεκόμενων φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ να συγκαλύψουν αντικοινωνικά μέτρα αποδίδει η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου την «καρυπιδειάδα» των τελευταίων ημερών και υπογραμμίζει ότι οι υποψήφιοι του κόμματος προκύπτουν από δημοκρατικές εσωκομματικές διαδικασίες, κριτικές και εν τέλει σύνθεση και απόφαση, όπως έγινε στις συγκεκριμένες περιπτώσεις. Στη συνέντευξη που παραχωρεί στην «Κ.Ε.» τονίζει ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν αναζητά «λιβανιστήρια», χαρακτηρίζει το νέο Μνημόνιο «αλυσόδεμα» της χώρας σε επιπλέον δουλεία και θεωρεί μοναδική λύση τη διαγραφή μεγάλου τμήματος του χρέους.
Δίνοντας δείγμα γραφής για τη διοίκηση στην Περιφέρεια, εστιάζει στην ανθρωποκεντρική και περιβαλλοντική προσέγγιση των προβλημάτων, αντιτίθεται στα τέσσερα εργοστάσια διαχείρισης απορριμμάτων, καθώς και στην προωθούμενη «αξιοποίηση» του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και του παραλιακού μετώπου.
Πώς σχολιάζετε τις επιλογές των κ. Βουδούρη και Καρυπίδη;
Στον ΣΥΡΙΖΑ οι υποψήφιοι δεν χρίζονται από έναν ισχυρό αρχηγό, από κάποιο κλειστό κύκλο εξουσίας, που συνεδριάζει εν κρυπτώ, όπως γίνεται με τα άλλα κόμματα. Αλλά είναι αποτέλεσμα ανοικτών, δημοκρατικών εσωκομματικών διαδικασιών.
Διαδικασιών που από τη φύση τους συνεπάγονται διαφορετικές απόψεις, κριτικές και, εντέλει, σύνθεση κι απόφαση, όπως και έγινε. Αυτό είναι το «τίμημα» της Δημοκρατίας. Το ίδιο κάναμε από τότε που ήμασταν στην αντιπολίτευση με 4% και την οποία δεν απεμπολούμε, σήμερα, που είμαστε στο 30%, ενόψει της εξουσίας, γιατί είναι θέμα αρχής. Ας το κατανοήσουν λοιπόν όλοι καλά: ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα συνέπειας λόγων και έργων. Και τα ζητήματα της δημοκρατίας, της συμμετοχής και διαφάνειας αποτελούν απαράβατες αρχές στις σχέσεις του με τους πολίτες. Αντιλαμβάνομαι βέβαια τη… σπουδή των διαπλεκόμενων, φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ να δημιουργήσουν «καρυπιδειάδα», στην προσπάθειά τους να συγκαλύψουν αντικοινωνικά μέτρα σε περίοδο οξείας κρίσης, όπως π.χ. η πρόσφατη αύξηση των διοδίων ή τα κάθε είδους χαράτσια. Τα προβλήματα των Περιφερειών είναι πάρα πολύ σοβαρά για να καλυφθούν πίσω από τέτοια προπετάσματα καπνού.
Πώς θα ξεπεραστούν οι εσωκομματικές διαφωνίες;
Οπως ήδη σας περιέγραψα, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργεί δημοκρατικά και συμμετοχικά, με τις ανάλογες εκφράσεις διαφορετικών γνωμών, επικρίσεων, σε αντίθεση με τα κόμματα του ενός ανδρός αρχή, που ενίοτε ζαλίζουν στελέχη και ψηφοφόρους με τις απότομες στροφές του αρχηγού. Ποιος ξέχασε τη στροφή 180 μοιρών, εν μια νυκτί, του κ. Σαμαρά, που από αντιμνημονιακός ξύπνησε οπαδός του Μνημονίου; Τέτοιες συμπεριφορές, οι οποίες γίνονται αποδεκτές από στελέχη – χειροκροτητές του εκάστοτε αρχηγού, έχουν οδηγήσει στη σημερινή απαξίωση της πολιτικής. Σε αντίθεση με αυτή την αρχηγοκεντρική λειτουργία, ο Αλέξης Τσίπρας δεν αναζητά τα… λιβανιστήρια αλλά την ουσιαστική αντιπαράθεση γιατί ο στόχος είναι η σύνθεση για την επίτευξη του κρίσιμου στόχου. Να μπει τέλος στις πολιτικές λιτότητας που εξαθλιώνουν την κοινωνία και ισοπεδώνουν την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Να παρατηρήσω πάντως ότι σε σχέση με την κρισιμότητα της περιόδου, με ακόμη ένα Μνημόνιο να επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από μία ήδη βαριά λαβωμένη κοινωνία, δίνεται μάλλον δυσανάλογος χώρος -δύο ερωτήσεις- στα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, που ούτως ή άλλως είναι απολύτως διαφανή και καθόλου παρασκηνιακά.
Ο πρόεδρος κ. Τσίπρας είναι υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στις ευρωεκλογές. Εχει μέλλον η Ευρωζώνη;
Αυτή η υποψηφιότητα του Αλέξη Τσίπρα για τη θέση του προέδρου της Κομισιόν, εκ μέρους του κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στέλνει διπλό μήνυμα. Πρώτον, επαναφέρει την Ελλάδα στο προσκήνιο με θετικό πρόσημο, ως εργαστήρι ελπίδας για ένα νέο μοντέλο, και όχι ως πειραματόζωο λιτότητας. Δεύτερον, η υποψηφιότητα δείχνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι η ελληνική Αριστερά δεν είναι ουραγός των εξελίξεων. Οτι μάχεται για να μπει τέλος σε αυτές τις υφεσιακές πολιτικές λιτότητας που διαλύουν την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Γιατί τόσο η Ε.Ε. όσο και η Ευρωζώνη οδηγούνται σε βάλτωμα κι αποσύνθεση, αν συνεχιστεί η σημερινή πολιτική. Ή θα αλλάξουν και θα υπάρξουν με αλληλεγγύη, ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη ή θα μαραζώσουν.
Πώς σχολιάζετε το νέο Μνημόνιο;
Η μεγάλη αγωνία των δανειστών είναι να δεσμεύσουν και την επόμενη κυβέρνηση στα σχέδιά τους. Σχέδια που αφορούν το αλυσόδεμα της χώρας σε επιπλέον δουλεία, προκειμένου να διασφαλιστεί η αποπληρωμή των δανείων. Και όλα τούτα με ορίζοντα δεκαετιών. Η μόνη δραστική λύση είναι, όπως επανειλημμένως έχει πει ο ΣΥΡΙΖΑ, η διαγραφή μεγάλου τμήματος του χρέους, που δεν είναι βιώσιμο στο 175% του ΑΕΠ, και μορατόριουμ στην αποπληρωμή του υπολοίπου, με ρήτρα ανάπτυξης. Οποια άλλη «λύση» είναι απλώς πρόσχημα για τη διαιώνιση ενός καθεστώτος αποικίας στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.
Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Περιφέρεια Αττικής;
Η άποψη που προκρίνει την ιεράρχηση των προβλημάτων αδικεί μια συνολική προσέγγιση του ζητήματος που ονομάζεται «Περιφέρεια Αττικής». Αλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι αυτές οι λογικές των «προτεραιοτήτων, 1ης, 2ης, 3ης κ.ο.κ.» παραπέμπουν σε ακριβά, ιλουστρασιόν προγράμματα που η χρησιμότητά τους λήγει με το τέλος της προεκλογικής εκστρατείας. Αυτή η πρακτική της «σαλαμοποίησης» των ζητημάτων είναι ακριβώς η αιτία της σημερινής χρεοκοπίας του πολιτικού συστήματος και της αναξιοπιστίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Η Περιφέρεια Αττικής αντιμετωπίζει έλλειμμα διαφάνειας, έλλειμμα δημοκρατικών διαδικασιών, έλλειμμα ανθρωποκεντρικής και οικολογικής προσέγγισης των προβλημάτων. Απαιτείται άμεσα, και ιδίως στις σημερινές αφόρητες σε όλα τα επίπεδα συνθήκες -οικονομικό, κοινωνικό, περιβαλλοντικό- αλλαγή, όχι απλώς ρότας, αλλά φιλοσοφίας. Να βρεθεί ο πολίτης στο επίκεντρο του αττικού τοπίου. Ενός τοπίου που, με τη σειρά του, πρέπει να «γειωθεί» στις οικολογικές, κοινωνικές ανάγκες και όχι να υποτάσσεται σε κερδοσκοπικές δραστηριότητες σε βάρος του περιβάλλοντος και των πολιτών. Με άλλα λόγια, να γίνει η Αττική χώρος αξιοπρεπούς διαβίωσης με σεβασμό στον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Τι θα κάνετε με τα τέσσερα εργοστάσια απορριμμάτων σε Κερατέα, Γραμματικό, Φυλή και Λιόσια;
Πάγια αρχή μας είναι η βιώσιμη και δίκαιη, οικονομικά και οικολογικά, διαχείριση των απορριμμάτων. Η μέχρι σήμερα ακολουθούμενη πολιτική βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της προσέγγισης, καθώς εξυπηρετεί λογικές εργολαβικών συμφερόντων, που λεηλατούν δημόσιες υποδομές και πόρους. Λογικές δηλαδή που θέτουν σε άμεσο κίνδυνο το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των ανθρώπων, με ανυπολόγιστο κοινωνικό και οικονομικό κόστος. Οποιος σήμερα επενδύει στις λύσεις της «χάρτινης» πράσινης ανάπτυξης που προωθεί η Περιφέρεια Αττικής υπό τη σημερινή διοίκηση, ερήμην των πολιτών αλλά και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, υπονομεύει το παρόν και το μέλλον των κατοίκων της Αττικής. Και τούτο γιατί αυτές οι μεθοδεύσεις αποκλείουν για το επόμενο τέταρτο του αιώνα, πρώτον, τη διαλογή, με ήπιες τεχνολογίες, στην πηγή, και δεύτερον, την ανακύκλωση χρήσιμων υλικών, συμπεριλαμβανομένων και των οργανικών. Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι στους όρους του διαγωνισμού για τις τέσσερις Μονάδες Επεξεργασίας Απορριμμάτων με ΣΔΙΤ το Δημόσιο εγγυάται 1.350.000 τόνους ελάχιστη ποσότητα σύμμεικτων απορριμμάτων για 27 χρόνια. Και τέλος, διατηρούν την επιμόλυνση των οικιακών με επικίνδυνα απόβλητα. Τέτοιες μεθοδεύσεις απαιτούν τεράστια κεφάλαια εγκατάστασης και αυξάνουν υπερβολικά το κόστος της διαχείρισης, ενώ θα εκτοξευτεί το κόστος για κάθε τόνο σκουπιδιών που σήμερα είναι περίπου στα 45 ευρώ, με ό,τι αυτό σημαίνει για την τσέπη των πολιτών. Η δική μας πρόταση είναι ανθρωποκεντρική, με έμφαση στη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της διαχείρισης των απορριμμάτων, στην προστασία του περιβάλλοντος, την αποκέντρωση των δραστηριοτήτων, τη μικρή κλίμακα, την κοινωνική συμμετοχή, την αξιοποίηση του ντόπιου παραγωγικού δυναμικού.
Ποια είναι η στάση σας για την «αξιοποίηση» του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού και του παραλιακού μετώπου;
Ορθώς, κ. Βασιλειάδου, μιλάτε για αξιοποίηση μέσα σε εισαγωγικά. Γιατί μόνο για αξιοποίηση δεν πρόκειται. Αλλά για κλασική περίπτωση ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Ουσιαστικά πρόκειται για μια λεηλασία που υπονομεύει ευθέως την ποιότητα ζωής των πολιτών από τη στιγμή που υπονομεύεται με τον τρόπο αυτόν το περιβάλλον.
Το Ρυθμιστικό Σχέδιο Αθήνας /Αττικής 2021, που πέρασε πρόσφατα κατά πλειοψηφία από το Περιφερειακό Συμβούλιο παρά την αντίθεσή μας, οδεύει για τη Βουλή και προβλέπει μόλις 2.000 στρέμματα πρασίνου από τα συνολικά 6.500 και μάλιστα χωρίς να τα ορίζει ως υψηλό πράσινο, δηλαδή δένδρα. Ο υπόλοιπος χώρος θα τσιμεντοποιηθεί με την ανέγερση τεράστιων κτηρίων στο παράλιο μέτωπο, ενώ πρόσφατα είδανε το φως της δημοσιότητας σχέδια για δημιουργία και καζίνο. Και ουδείς μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Είναι γνωστή, λόγου χάρη, η πρόταση του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, υπό τον καθηγητή Νίκο Μπελαβίλα, η οποία αφορά τη δημιουργία Μητροπολιτικού, δημόσιου και κοινόχρηστου, Πάρκου πρασίνου, άθλησης και πολιτισμού στο Ελληνικό. Μια λύση, όπως τη χαρακτηρίζουν οι συγγραφείς της έρευνας, «αναγκαία, εφικτή και φθηνή». Μια λύση που θα δώσει πραγματική ανάσα στις μελλοντικές γενιές και δεν θα τις πνίγει, όπως θα συμβεί με τις τσιμεντένιες «αξιοποιήσεις» και τα πραγματικά ξεπουλήματα.
