Της Ρένας Δούρου, Δημοσιεύθηκε στο Matrix24.gr, 28 Φεβρουαρίου 2014
Κουρνιαχτός μεγάλος λοιπόν σηκώθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ύστερα από την πρωινή, τηλεοπτική εκπομπή της Δευτέρας και την τοποθέτησή μου σχετικά με τους μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς τοπικούς άρχοντες και στον τρόπο που κάνουν την αποκομιδή των σκουπιδιών. Με τη γνωστή μαεστρία τους, οι διάφοροι παρεμβαίνοντες στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης μετέτρεψαν το απόσπασμα μίας ολοκληρωμένης σκέψης σε απλό τσιτάτο.
Ένα τσιτάτο πάνω στο οποίο πολλοί έσπευσαν να αυτοσχεδιάσουν και ορισμένες μάλιστα φορές οι αυτοσχεδιασμοί αυτοί ήσαν και επιτυχημένοι. Ωστόσο αυτή δεν είναι η ουσία. Η ουσία βρίσκεται στην δήθεν έκπληξη κάποιων και στην απόρριψη εκ μέρους κάποιων άλλων αυτής της αυτονόητης διαπίστωσης: ότι δηλαδή ο τρόπος που αντιμετωπίζει ένας δήμαρχος τα καθήκοντά του, το έργο του (και όχι μόνο η αποκομιδή των απορριμμάτων) συνδέεται άμεσα με τη στάση του απέναντι στις μνημονιακές πολιτικές. Όχι εξαιτίας κάποιου είδους δογματισμού, αλλά λόγω του γεγονότος ότι το μνημόνιο δεν αποτελεί μια ανέξοδη… πόζα. Αλλά διαπερνά, σαν μια κόκκινη κλωστή, όλες τις τοποθετήσεις των αιρετών αρχόντων. Και τούτο γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πράγματα που επειδή λαμβάνουν χώρα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, μπορούν να είναι μακριά από την πολιτική.
Και τα μνημόνια είναι ακριβώς αυτό. Μια συγκεκριμένη πολιτική στάση: απέναντι στα προβλήματα και τους τρόπους προσέγγισής τους, που δεν μπορούν να είναι ουδέτεροι. Ο υποβιβασμός των αρμοδιοτήτων της Τ.Α. σε ουδέτερες, τεχνοκρατικές τεχνικές έχει ως σκοπό να εμπεδώσει μια αντι-πολιτική ρητορεία του «όλοι το ίδιο είμαστε». Δεν είμαστε όλοι το ίδιο!
Όπως ουδέτερος δεν μπορεί να είναι κι ένας καφές με τον κ. Φούχτελ στο πλαίσιο των περιοδειών του στους δήμους, σε αναζήτηση «πρόθυμων» δημάρχων – συνεργατών. Η ίδια ουδετερότητα δεν μπορεί να υπάρχει και απέναντι στις δραστικές περικοπές των πόρων των δήμων, οι οποίοι λόγω Καλλικράτη αποκτούν πλέον περισσότερες αρμοδιότητες χωρίς όμως να έχουν τα ανάλογα μέσα για να τις φέρουν σε πέρας. Ούτε μπορεί να υπάρχει κι απέναντι στον τρόπο διαχείρισης των απορριμμάτων. Μια διαχείριση άκρως ευαίσθητη γιατί παραπέμπει σε επαφή με εργολαβικά συμφέροντα που ειδικεύονται στον τομέα αυτόν.
Συγκεκριμένα συμφέροντα που αντιμετωπίζουν τα σκουπίδια ως χρυσό και πηγή πλουτισμού. Πηγή κερδοφορίας για επενδυτές. Πόρος εισοδημάτων για αυτούς σε βάρος των δημοτών, που αναγκάζονται να πληρώνουν δύο και τρεις φορές ακριβότερα τη διαχείριση των απορριμμάτων τους. Και τούτο γιατί οι μνημονιακοί δεν έχουν κανένα πρόβλημα συναλλαγής με τους εργολάβους / επενδυτές – εξ ου και τα φαραωνικά έργα αμφίβολης σκοπιμότητας. Το μόνο που δεν είναι αμφίβολο είναι το κόστος. Το υψηλό κόστος των δημοτικών τελών που καλούνται να πληρώσουν οι δημότες.
Αντιλαμβάνεται έτσι εύκολα κανείς γιατί ξεσηκώθηκε τόσος θόρυβος. Γιατί απομονώθηκε η φράση από τα υπόλοιπο της κουβέντας μου: ότι δηλαδή ο μεν μνημονιακός θα κινηθεί στην τροχιά των εργολαβικών συμφερόντων, ο δεν αντιμνημονιακός στην τροχιά των αναγκών της κοινωνίας και του διαλόγου μαζί της.
Εντέλει πρόκειται για δύο διαφορετικές φιλοσοφίες.
Η πρώτη έχει να κάνει με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ολίγων σε βάρος των πολλών.
Η δεύτερη ασχολείται με τις ανάγκες της κοινωνίας, υπηρετεί και διαφυλάσσει τα συμφέροντα των πολλών. Είτε πρόκειται για τα σκουπίδια είτε για τα διόδια.
Αυτή η σαφής διάκριση εξηγεί και τη σφοδρότητα της επίθεσης.
Κέντρα εξουσίας και εργολαβικά κέντρα αισθάνθηκαν ότι θίγονται. Κι έσπευσαν να αντιδράσουν. Με τον μόνο τρόπο στον οποίο ειδικεύονται: τη λάσπη και τη διαστρέβλωση των λόγων. Λάσπη από ειδικευμένους λασπολόγους. Παραχάραξη του νοήματος από ειδικευμένους «διαμορφωτές της κοινής γνώμης». Όλους εκείνους δηλαδή που «έπεσαν από τα σύννεφα». Που αισθάνθηκαν «ιερή οργή» κι έσπευσαν να την εκφράσουν. Με το μέσο που γνωρίζουν καλύτερα από όλα: τη λάσπη.
Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση τους γύρισε μπούμερανγκ…
