Συνέντευξη στα ΕΠΙΚΑΙΡΑ : "Ένα βιβλίο για τον μεγάλο Έλληνα απο τη νέα περιφερειάρχη Αττικής"

Πως προέκυψε «μια Κουβέντα με τον Γλέζο»;
Η αφετηρία ήταν τα δύο βιβλία των Στεφάν Εσέλ και Πιέτρο Ινγκράο, το 2011, τα οποία ‘συνδιαλέγονταν’. Ο Ινγκράο δηλαδή απαντούσε στο «Αγανακτήστε» του Εσέλ, με το «Η αγανάκτηση δεν αρκεί». Και τα δύο βιβλία επιχειρούσαν να δώσουν απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα με κοινό σημείο αναφοράς ότι και οι δύο συγγραφείς ανήκαν στη γενιά της αντίστασης κατά του φασισμού. Κάτι διόλου τυχαίο, κατά τη γνώμη μου. Σκέφθηκα λοιπόν να αναζητήσω αυτές τις απαντήσεις από τον άνθρωπο που στη χώρα μας ανήκει στην ίδια γενιά, τον Μανόλη τον Γλέζο. Βέβαια στην πορεία, η ‘κουβέντα’άνοιξε σε πολύ περισσότερα πεδία. Εμπλουτίστηκε. Μεσολάβησαν οι σημαντικές εκλογές του Μαίου και του Ιουνίου του 2012, η είσοδος του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή ως αξιωματική αντιπολίτευση, το ιδρυτικό συνέδριο, τα ταξίδια του Μανόλη, μία ποιητική συλλογή, τ’Απεράθου. Όλα αυτά λειτούργησαν ενισχυτικά και εν τέλει το βιβλίο πήρε τη μορφή μιας συνέντευξης – ποταμού που πραγματεύεται γνωστά αλλά και λιγότερο γνωστά γεγονότα, αποκαλυπτικά του χαρακτήρα και της δράσης του Γλέζου.
 
«Γλέζος σημαίνει δράση. Σύγκρουση. Αντίσταση. Λεβεντιά.». Μπορούν αυτά τα στοιχεία-γνωρίσματά του να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης για την νέα γενιά των Ελλήνων, να γίνουν χαρακτηριστικά και των νεοελλήνων;
Η κλασσική απάντηση θα ήταν ότι ‘ναι, αυτά θα έπρεπε να γίνουν τα χαρακτηριστικά των συμπολιτών μας, ειδικά μάλιστα στη σημερινή συγκυρία’. Ωστόσο δεν πιστεύω ότι ο Γλέζος λειτουργεί στη βάση ‘προτύπων’. Αλλά πράξεων. Και δράσης. Όλων μας και του καθενός ξεχωριστά. Πρόκειται για μια συλλογική δουλειά αναμέτρησης με την πραγματικότητα. Ο Γλέζος διαφέρει γιατί πάντα στη ζωή του λειτουργούσε ελεύθερα. Είτε είχε απέναντί του τον βασιλικό Επίτροπο είτε την κομματική εξουσία. Δεν βλέπει τον εαυτό του τόσο ως ‘πηγή έμπνευσης’, ως κάτι το ξεχωριστό δηλαδή αλλά ως ελεύθερο άνθρωπο, χωρίς κάτι το ιδιαίτερο.
Είναι επίσης ενδεικτικό ότι ο Γλέζος αντιμετωπίζει τους πάντες, όχι αφ’ υψηλού αλλά από θέση ισοτιμίας. Τους θεωρεί ίσους. Θεωρεί ότι βρίσκεται σε ισότιμη βάση και έτσι τους αντιμετωπίζει.
 
Πόσο δύσκολο είναι να συμμετάσχεις σε ένα παιχνίδι… αλμάτων, με την πολυσχιδή προσωπικότητα του Γλέζου, να μεταβαίνεις για παράδειγμα από τις ΑΠΕ στην Ελλάδα στο ζήτημα της αμεσοδημοκρατίας ή στο έλλειμμα της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και από εκεί στην εκκρεμούσα Συνθήκη Ειρήνης με τη Γερμανία;
Μια ‘κουβέντα’ με τον Γλέζο, είτε αφορά ένα συγκεκριμένο είτε περισσότερα ζητήματα, αποτελεί πάντα μια πρόκληση. Γιατί ο Γλέζος είναι πληθωρικός συνομιλητής. Κι αν εκείνος που κάθεται απέναντί του μπορεί να παρακολουθεί, όχι τα άλματα, αλλά το κόκκινο νήμα της σκέψης του, τότε τα πράγματα απλοποιούνται. Γιατί υπάρχει ένα κόκκινο νήμα που διαπερνά πάντα τη σκέψη του, ανεξαρτήτως αντικειμένου. Πρόκειται για τον άνθρωπο, τον πολίτη, την αυτοτέλειά του, τα δικαιώματά του, την αξιοπρέπειά του. Πιστεύει βαθιά και ειλικρινά στον πολίτη, στη δύναμή του, ο Γλέζος. Πιστεύει στη δύναμη του πολίτη να ορθώνει το ανάστημά του είτε απέναντι στην τρόικα των δανειστών είτε απέναντι σε μια τυφλή οικονομική εξουσία. Και βέβαια δεν είναι διόλου τυχαία η μεγάλη σημασία που δίνει στην άμεση δημοκρατία και στο γεγονός ότι ξεκίνησε από την Αρχαία Ελλάδα, όπως φαίνεται από τον Όμηρο, ο οποίος επανέρχεται διαρκώς στα λόγια του. Όπως λόγου χάρη κατά την πρώτη του αγόρευση, για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης Σαμαρά, τον Ιούλιο του 12, όταν αναφέρεται στην ομηρική φράση «τι είναι αυτό που μας κάλεσε εδώ;», παραπέμποντας στην κρίση που δεν προκάλεσε αλλά πληρώνει ο λαός μας.
Στα λόγια του Γλέζου, στο πρώτο μέρος του βιβλίου, κρύβεται μια συνολική, ολοκληρωμένη πρόταση διακυβέρνησης. Μπορεί να αποτελέσουν τη βάση στο κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ;
«Ο Γλέζος ο πολιτικός» αποτελεί το μεγαλύτερο κομμάτι του βιβλίου. Και τούτο γιατί ο Γλέζος ποτέ δεν αντιμετώπισε την πολιτική ως καριέρα αλλά ως κομμάτι της ζωής του. Η πολιτική είναι η καθημερινότητά του. Δεν ισχυρίζεται ότι κατέχει θαυματουργικές λύσεις. Αλλά θέτει προς συζήτηση ένα γόνιμο πλαίσιο. Εξηγεί επαρκώς και γλαφυρά, με πολλά παραδείγματα, γιατί η Αριστερά είναι το μέλλον του 21^ου αιώνα. Με μία προϋπόθεση, όπως τονίζει. Ότι θα προχωρήσει στην ουσιαστική ρήξη και ανατροπή του κατεστημένου και αντικατάστασή του με κάτι που θα δίνει την εξουσία στον λαό. Και πάλι δηλαδή επανέρχεται το θέμα της άμεσης δημοκρατίας. “Όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και ασκούνται από τον ίδιο το λαό”, όπως γράφει το ψήφισμα των Κορυσχάδων αλλά και το σύνταγμα τ’Απεραθιού.
Μέσα από την «κουβέντα», οι αναγνώστες θα γνωρίσουν και τον άνθρωπο Γλέζο, την οικογένεια του, τις φιλίες του, τις επιρροές που τον σημάδευσαν… Ποια είναι η δική σας άποψη για τον άνθρωπο Μανώλη Γλέζο;
Η προσωπικότητά του είναι ενιαία – δεν υπάρχουν “κουτάκια”, ο πολιτικός, ο δημόσιος και ο ιδιωτικός Γλέζος. Ο δημόσιος Γλέζος είναι και ο ιδιωτικός, χωρίς “φτιασίδία”, χωρίς στεγανά, με απαιτήσεις πρώτα και κύρια από τον ίδιο του τον εαυτό και με μεγάλες ευαισθησίες.
Η ιδέα για το βιβλίο ξεκίνησε σε μια περίοδο που δεν ήμουν βουλευτής και με οδήγησε στον Γλέζο, με την ιδιότητά μου πλέον της αιρετής, της εκπροσώπου των συμπολιτών μου. Και αυτή ήταν μια συνάντηση καταλυτική. Γιατί σε μια εποχή κρίσης δημοκρατίας και ήθους, ο Γλέζος μου προσέφερε με ανιδιοτέλεια, το οπλοστάσιο ήθους, που δυστυχώς λείπει από πολλούς, για να αντιμετωπίσουμε μια κρίση που δεν πλήττει μόνο την οικονομία αλλά και τους ηθικούς αρμούς της κοινωνίας.
Για να αλλάξουμε κλίμα, έναν μήνα μετά τις ευρωεκλογές και τις περιφερειακές εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ διένυσε περίοδο εσωστρέφειας. Με τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής και την ομιλία Τσίπρα θεωρείτε ότι μπήκε τέλος στην εσωκομματική ιδεολογική αντιπαράθεση ή αυτή θα έχει συνέχεια;
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όπου τα πάντα εξαρτώνται από τον αρχηγό, ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα ανοικτό, δημοκρατικό κόμμα, με ελευθερία έκφρασης και αντιπαράθεσης των διαφορετικών απόψεων.
Πρέπει επίσης να σας πω ότι έχω ισχυρή μνήμη. Θυμάμαι λοιπόν ότι οι συνεργασίες και οι συνασπισμοί ήσαν ανέκαθεν κομμάτι του καταστατικού του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως τα δύο αρχηγικά κόμματα, εσχάτως, μαζί με τα μνημόνια, ανακάλυψαν και την κουλτούρα των συνεργασιών. Πλην όμως αυτή δεν αποκτιέται από τη μια μέρα στην άλλη γιατί εμείς έχουμε ασκηθεί στο σεβασμό της διαφορετικότητας και ξέρουμε να εφαρμόζουμε το ‘όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί’. Η δε εσωστρέφεια στην οποία αναφέρεστε έχει να κάνει με την αναζήτηση των μέσων για τη βελτιστοποίηση της εσωτερικής μας λειτουργίας, σήμερα, που πλέον το κόμμα έχει αναδειχθεί στην πρώτη πολιτική δύναμη της χώρας. Από το 4% στο 27% – η αλλαγή είναι μεγάλη και απαιτεί αλλαγή κουλτούρας. Μπορεί κάποιοι να θεωρούν την εσωκομματική δημοκρατία του ΣΥΡΙΖΑ, μειονέκτημα και να προτιμούν τη σιγή του νεκροταφείου, αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι οι όποιες αλλαγές δεν θα γίνουν σε βάρος της. Στον ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχίσουμε να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να βρίσκουμε τις προωθητικές εκείνες συνθέσεις που είναι απαραίτητες για μια πολιτική δύναμη που θέλει να ανατρέψει το παλιό και να κτίσει το νέο, όπως παρατηρεί και ο Μανόλης Γλέζος.