Χαιρετισμό απηύθυνε τη Δευτέρα, 2 Φεβρουαρίου 2015, η Περιφερειάρχης Αττικής, Ρένα Δούρου στην εκδήλωση της Ημέρας Μνήμης Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος, με τίτλο «70 χρόνια μετά, Από τη Μαρτυρία στην Παιδεία», που συνδιοργάνωσαν η Περιφέρεια Αττικής μαζί με την Ισραηλιτική Κοινότητα Αθηνών.
Βασικά σημεία του χαιρετισμού της Περιφερειάρχη :
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ 70 χρόνια μετά από το γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα όχι απλά την ιστορία του 20ού αιώνα. Αλλά στιγμάτισε την Ιστορία της Ανθρωπότητας.
Εκδόσεις, μνημεία, μουσεία, αφιερώματα, μία Παγκόσμια Ημέρα στη μνήμη των μαρτύρων… Όλα κατατείνουν προς τον κοινό σκοπό : την καταπολέμηση της λήθης. Τη διατήρηση της μνήμης του ανείπωτου – ειδικά σήμερα που πλέον για βιολογικούς λόγους εκλείπουν οι μάρτυρες, και με τις δύο έννοιες της λέξης. Εκείνοι δηλαδή που γνωρίζουν από πρώτο χέρι κι εκείνοι υπέστησαν τη ναζιστική βαρβαρότητα.
Σήμερα καλούμαστε επιτακτικά να αναμετρηθούμε με αυτό που ονομάζω «Καθήκον της Μνήμης» όχι μόνο απέναντι στα έξι εκατομμύρια θύματα. Όχι μόνο απέναντι σε μια κοινότητα. Αλλά απέναντι στην ίδια την Ανθρωπότητα.
Γιατί το καθήκον της Μνήμης είναι πρώτα και κύρια Καθήκον Ευθύνης.
Καθήκον Ευθύνης απέναντι στην Ιστορία. Καθήκον Ευθύνης απέναντι στις νέες γενιές, τις οποίες οφείλουμε να ενημερώνουμε. Και στις οποίες οφείλουμε να μεταλαμπαδεύουμε εκείνα τα κρίσιμα όπλα της Γνώσης κατά της άγνοιας, κατά της παραπληροφόρησης, κατά της διαστρέβλωσης της Αλήθειας.
Τούτη η προσπάθεια δεν είναι εύκολη. Γιατί έχει να κάνει με χαρακτηριστικά και συμπεριφορές που δεν αφορούν κάποιες εξαιρέσεις. Αλλά που διαμορφώνονται δυστυχώς μέσα από συλλογική δράση. Η Χάνα Άρεντ δεν μιλούσε τυχαία για την «κοινοτοπία του κακού», αναφερόμενη στην ερμηνεία του Ολοκαυτώματος.
«Αυτοί που αρνούνται το Άουσβιτς, είναι έτοιμοι να το επαναλάβουν» έγραφε ο Πρίμο Λέβι. Και πλέον, 70 χρόνια μετά από το ανείπωτο, δεν κρύβουν τις προθέσεις τους. Και τούτο το διαπιστώνουμε, δυστυχώς σήμερα, στην πατρίδα μας, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, με την άνοδο ενός ναζιστικού, ξενοφοβικού κόμματος. Του τρίτου κόμματος στη Βουλή που θα ορκιστεί σε λίγα 24ωρα.
Το Χρέος να κάνουμε το μήνυμα «Ποτέ πια» στάση ζωής. Στην πολιτική και την κοινωνία. Καθημερινό αντανακλαστικό στην άγνοια και την αδιαφορία. Αντίδοτο σε όσους πιστεύουν ότι δεν τους αφορά. Απάντηση σε εκείνους που εμμένουν συνειδητά να διαστρεβλώνουν και να παραπληροφορούν. Να αλλοιώνουν την ιστορική Μνήμη.
Αξιότιμοι προσκεκλημένοι,
Κυρίες και κύριοι,
Σας καλωσορίζω στη σημερινή εκδήλωση Ημέρας μνήμης Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος.
Βρισκόμαστε σήμερα εδώ 70 χρόνια μετά από το γεγονός που σημάδεψε ανεξίτηλα όχι απλά την ιστορία του 20ού αιώνα. Αλλά στιγμάτισε την Ιστορία της Ανθρωπότητας.
Εβδομήντα χρόνια μετά από τη συστηματική, επιστημονική, βιομηχανοποιημένη, μαζική εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης από το γερμανικό ναζιστικό καθεστώς κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου.
Οι λεπτομέρειες είναι τραγικά γνωστές.
Όπως γνωστοί είναι και οι χώροι του μαρτυρίου: Άουζβιτς, Μπέργκεν – Μπέλσεν, Τρεμπλίνκα, Μαουτχάουζεν, Νταχάου…
Στρατόπεδα συγκέντρωσης και στρατόπεδα εξόντωσης. Στρατόπεδα μαρτυρίου.
Στρατόπεδα θανάτου εκατομμυρίων χθες.
Χώροι μνήμης σήμερα.
Μίας μνήμης θεσμοποιημένης, η οποία πλέον έχει λάβει πολιτικές, πολιτισμικές και παιδαγωγικές διαστάσεις.
Εκδόσεις, μνημεία, μουσεία, αφιερώματα, μία Παγκόσμια Ημέρα στη μνήμη των μαρτύρων…
Όλα κατατείνουν προς τον κοινό σκοπό : την καταπολέμηση της λήθης. Τη διατήρηση της μνήμης του ανείπωτου – ειδικά σήμερα που πλέον για βιολογικούς λόγους εκλείπουν οι μάρτυρες, και με τις δύο έννοιες της λέξης. Εκείνοι δηλαδή που γνωρίζουν από πρώτο χέρι κι εκείνοι υπέστησαν τη ναζιστική βαρβαρότητα.
Σήμερα κυρίες και κύριοι,
Σήμερα που διανύουμε την δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα,
Σήμερα καλούμαστε επιτακτικά να αναμετρηθούμε με αυτό που ονομάζω «Καθήκον της Μνήμης» όχι μόνο απέναντι στα έξι εκατομμύρια θύματα.
Όχι μόνο απέναντι σε μια κοινότητα.
Αλλά απέναντι στην ίδια την Ανθρωπότητα. Απέναντι στις αξίες της ιερότητας της ανθρώπινης ζωής, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, του δικαιώματος στη ζωή.
Όλοι και όλες μας οφείλουμε να είμαστε όργανα και φορείς του ιερού και πανανθρώπινου καθήκοντος της Μνήμης. «Οφείλουμε», γιατί ώρες – ώρες τίποτε δεν είναι αυτονόητο.
Και το φορτίο μας είναι βαρύ.
Οφείλουμε όμως να το σηκώσουμε στους ώμους μας. Κι εδώ η ευθύνη είναι ατομική και συλλογική μαζί.
Γιατί το καθήκον της Μνήμης είναι πρώτα και κύρια Καθήκον Ευθύνης.
Καθήκον Ευθύνης απέναντι στην Ιστορία.
Καθήκον Ευθύνης απέναντι στις νέες γενιές, τις οποίες οφείλουμε να ενημερώνουμε.
Και στις οποίες οφείλουμε να μεταλαμπαδεύουμε εκείνα τα κρίσιμα όπλα της Γνώσης κατά της άγνοιας, κατά της παραπληροφόρησης, κατά της διαστρέβλωσης της Αλήθειας.
Τα όπλα κατά της Λήθης.
Και τούτη η προσπάθεια, τούτο το καθήκον είναι διαρκές.
Δεν περιορίζεται σε μία, έστω και Παγκόσμια, Ημέρα Μνήμης.
Δεν αφορά μία, όσο και πετυχημένη κι αν είναι, εκδήλωση.
Δεν κλείνεται μέσα σε ένα, όσο πλήρες κι αν είναι αυτό, μουσείο. Δεν εγκλωβίζεται μέσα σε έναν, όσο συμβολικός κι αν είναι αυτός, επετειακό χώρο.
Γιατί πρόκειται για ένα καθήκον χωρίς ημερομηνία λήξης.
Ένα καθήκον που ξεκινά από εκεί που διαμορφώνονται όλα.
Από τη μήτρα της μορφοποίησης των συλλογικών και ατομικών συμπεριφορών.
Από τα σχολεία. Από την Παιδεία.
Την Παιδεία που οφείλει να λειτουργεί ως αποτελεσματικό ανάχωμα των δυνάμεων του σκότους και της λήθης.
Από την Παιδεία που οφείλει να διαμορφώνει πολίτες.
Πολίτες που γνωρίζουν τους αγώνες της εθνικής αντίστασης κατά της ναζιστικής κατοχής στην πατρίδα μας.
Πολίτες που γνωρίζουν τα γεγονότα και τις σφαγές στο Δίστομο, στη Βιάννο, στα Καλάβρυτα και σε τόσους άλλους μαρτυρικούς τόπους.
Πολίτες που γνωρίζουν για το μαρτύριο των Ελλήνων Εβραίων.
Με άλλα λόγια, πολίτες που γνωρίζουν, χωρίς παρωπίδες, χωρίς παρενθέσεις και κενά, την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.
Πρόκειται για στοίχημα Δημοκρατίας.
Εντός κι εκτός σχολικών αιθουσών.
Κυρίες και κύριοι,
τούτη η προσπάθεια δεν είναι εύκολη.
Γιατί έχει να κάνει με χαρακτηριστικά και συμπεριφορές που δεν αφορούν κάποιες εξαιρέσεις.
Αλλά που διαμορφώνονται δυστυχώς μέσα από συλλογική δράση.
Η Χάνα Άρεντ δεν μιλούσε τυχαία για την «κοινοτοπία του κακού», αναφερόμενη στην ερμηνεία του Ολοκαυτώματος.
Τότε, πριν από 70 χρόνια, κάποιοι γνώριζαν και συνεργούσαν στο έγκλημα.
Γνώριζαν και σώπαιναν στην εκτέλεσή του.
Σήμερα κάποιες δυνάμεις προσπαθούν να μειώσουν τη σημασία του εγκλήματος, να σβήσουν τα ίχνη του.
Να δημιουργήσουν τις συνθήκες για μια νέα περίοδο βαρβαρότητας.
Είναι οι δυνάμεις που επιθυμούν την εγκαθίδρυση του μίσους και της μισαλλοδοξίας.
Είναι οι δυνάμεις εκείνες που αναγάγουν κάθε πολιτική ή θρησκευτική ταυτότητα σε φονταμενταλισμό που αποκλείει τις άλλες ταυτότητες ως εχθρικές.
Είναι οι δυνάμεις που αποστρέφονται ό,τι δεν τους μοιάζει.
Οι δυνάμεις που απορρίπτουν το διαφορετικό.
Είναι οι δυνάμεις που τρέφουν πάντοτε την εβραιοφοβία, την ομοφοβία, σήμερα και την ισλαμοφοβία.
Είναι οι δυνάμεις του φόβου, οι οποίες θέλουν ακριβώς να επιβάλλουν τον τρόμο στην κοινωνία.
Είναι οι δυνάμεις που απεχθάνονται την ελευθερία της έκφρασης, οι δυνάμεις που σιχαίνονται την ελευθερία και τη Δημοκρατία.
Είναι οι δυνάμεις που βρέθηκαν πρόσφατα στο προσκήνιο με τη σφαγή των ανθρώπων της σατιρικής εφημερίδας Σαρλί Εμπντό στο Παρίσι.
Γεγονός τραγικό αλλά δυστυχώς όχι μεμονωμένο.
Έχουν προηγηθεί και άλλα παρεμφερή αιματηρά περιστατικά μίσους, τόσο στη Γαλλία, στην Ολλανδία όσο και σε άλλες χώρες, εντός κι εκτός Ευρώπης.
Πρόκειται για τις ίδιες δυνάμεις που παλεύουν μανιασμένα για να ακυρώσουν τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος.
Να αρνηθούν την Πραγματικότητά του.
«Αυτοί που αρνούνται το Άουσβιτς, είναι έτοιμοι να το επαναλάβουν» έγραφε ο Πρίμο Λέβι.
Και πλέον, 70 χρόνια μετά από το ανείπωτο, δεν κρύβουν τις προθέσεις τους.
Και τούτο το διαπιστώνουμε, δυστυχώς σήμερα, στην πατρίδα μας, την κοιτίδα της Δημοκρατίας, με την άνοδο ενός ναζιστικού, ξενοφοβικού κόμματος.
Του τρίτου κόμματος στη Βουλή που θα ορκιστεί σε λίγα 24ωρα.
Κυρίες και κύριοι,
Το καθήκον και η ευθύνη του αγώνα κατά της Λήθης, είναι ένα σύγχρονο καθήκον και μια επίκαιρη ευθύνη.
Γιατί δεν αφορούν το χθες. Αλλά το σήμερα.
Το καθήκον και ο αγώνας για να παραμείνει η Μνήμη των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος, ζωντανή, περνά ακριβώς μέσα από τον αγώνα, που οφείλουμε να δώσουμε όλες οι πολιτικές, κοινωνικές δυνάμεις, μαζί, συλλογικά και ατομικά, κατά της έκφρασης των ξενοφοβικών και ναζιστικών ιδεών.
Κυρίες και κύριοι,
Βρισκόμαστε σήμερα σε μια κρίσιμη καμπή.
Το αυγό του φιδιού, σύμφωνα με το δημοσιογραφικό κλισέ, εκκολάπτεται ραγδαία. Το τσόφλι έχει αρχίσει να ραγίζει.
Οφείλουμε να δράσουμε ανάλογα.
Χωρίς να εθελοτυφλούμε.
Να πάρουμε τη σκυτάλη από τους Εβραίους Μάρτυρες του χθες για να αναλάβουμε την ευθύνη της μαρτυρίας απέναντι στις δυνάμεις του μίσους και του σκότους που εκμεταλλεύονται, όταν δεν καλλιεργούν, την άγνοια της νέας γενιάς.
Να σταθούμε εμείς εμπόδιο στη Λήθη που τυφλώνει. Και ενίοτε δολοφονεί.
Όπως τότε.
Σε εμάς σήμερα, και κάθε μέρα, αναλογεί το Χρέος της διατήρησης και της μεταβίβασης της Μνήμης. Το Χρέος της Α-λήθειας.
Κυρίες και κύριοι,
Την εκπλήρωση αυτού του Χρέους θα την φέρουμε σε πέρας Αθήνα και Ιερουσαλήμ μαζί.
Στην βάση των κοινών αξιών και αρχών που ενώνουν εδώ και χιλιάδες χρόνια τον ελληνικό με τον εβραϊκό λαό – δύο λαούς που συναντήθηκαν και συναντιόνται στα γράμματα, στις τέχνες, στο εμπόριο.
Δύο λαούς, δύο μακραίωνους πολιτισμούς.
Δύο πολιτισμούς που όχι τυχαία έχουν καθορίσει τη σύγχρονη πολιτική σκέψη.
Και τούτο γιατί όπως έχει υπογραμμίσει ο Λέο Στράους, η διαλεκτική ένταση στη σχέση Αθήνας και Ιερουσαλήμ, που συμβολίζουν τη λογική και την αποκάλυψη, έχει τροφοδοτήσει την καρδιά, τον πυρήνα της πολιτικής παράδοσης του λεγόμενου δυτικού κόσμου.
Και στο σημείο αυτό βρίσκεται η κοινή μας δύναμη, στον αέναο αγώνα μας για το Χρέος της Μνήμης.
Το Χρέος να κάνουμε το μήνυμα «Ποτέ πια» στάση ζωής.
Στην πολιτική και την κοινωνία.
Καθημερινό αντανακλαστικό στην άγνοια και την αδιαφορία.
Αντίδοτο σε όσους πιστεύουν ότι δεν τους αφορά.
Απάντηση σε εκείνους που εμμένουν συνειδητά να διαστρεβλώνουν και να παραπληροφορούν.
Να αλλοιώνουν την ιστορική Μνήμη.
Έχουμε χρέος αυτό το «Ποτέ πια»
«να γίνει, όπως γράφει η Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη,
πίδακας ζωής ευφραντικός,
αέναος κρουνός ειρήνης,
να το πιστέψουν κι οι νεκροί κι οι ζωντανοί
πώς είναι πια στυγνή προϊστορία
των μαρτυριών οι τόποι και τα Μουσεία».
Νικήσαμε τότε,
Θα νικήσουμε και σήμερα.
Αιωνία τους η Μνήμη!
