“Όταν τα γεγονότα αλλάζουν, αλλάζω γνώμη. Τι κάνετε εσείς κύριε;” – με τον τίτλο αυτό η Αυγή της Κυριακής (14 Ιουλίου 2019) δημοσίευσε χθες άρθρο της Ρένας Δούρου σχετικά με την ανασυγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάγκη γείωσής του στην κοινωνία, μέσα από την οικοδόμηση ενός πλατιού κοινωνικού μετώπου στη βάση των αρχών και των αξιών της Αριστεράς. «Γιατί η διαίρεση Δεξιάς – Αριστεράς ούτε πεπερασμένη, ούτε γραφική ούτε άχρηστη είναι. Αποτελεί, όπως έχει τεκμηριωμένα αναλύσει ο Νορμπέρτο Μπόμπιο, τη σταθερή πυξίδα και την ταυτότητα της σύγχρονης Αριστεράς. Μιας αριστεράς που υπερασπίζεται και προωθεί τα κοινωνικά δικαιώματα, το δικαίωμα στην εργασία, στην εκπαίδευση, στην υγεία», σημειώνει μεταξύ άλλων η Ρένα Δούρου, προσθέτοντας χαρακτηριστικά ότι «ζούμε σήμερα ένα μοναδικό momentum που επιβάλλεται να μην αφήσουμε να περάσει ανεκμετάλλευτο».
Η ίδια περιγράφει το “διπλό πρόταγμα” που αντιμετωπίζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ: «εσωτερική ανασυγκρότηση με όρους αντιμετώπισης χρόνιων παθογενειών, μαζικότητας και σύνθεσης και παράλληλα άσκηση προγραμματικής αντιπολίτευσης για την υπεράσπιση όσων επιτεύχθηκαν από την κυβέρνησή μας, σε επίπεδο οικονομίας και κοινωνίας». Η ίδια καταλήγει στην ανάγκη ενός συνεδρίου «μαζικού, ανοικτού, εποικοδομητικού».
Βασικά σημεία του άρθρου της Ρένας Δούρου:
• Το ποσοστό του 31.5% των εκλογών του Ιουλίου «να λειτουργήσει ως εφαλτήριο πρωτοβουλιών και θετικό σοκ ενόψει όλων όσων πρέπει να γίνουν άμεσα για να καταστεί το κόμμα θεματοφύλακας των αριστερών αξιών και δικαιωμάτων, πόλος συσπείρωσης των δημοκρατικών, προοδευτικών δυνάμεων».
“Η νέα φάση στην οποία εισέρχεται το κόμμα, δεν πρέπει να αποτελέσει άλλοθι αδράνειας για το σήμερα”
• Η νέα φάση στην οποία εισέρχεται το κόμμα, δεν πρέπει να αποτελέσει άλλοθι αδράνειας για το σήμερα. Οφείλει να λάβει χώρα παράλληλα με την άσκηση μιας αποτελεσματικής προγραμματικής αντιπολίτευσης – από την πρώτη ημέρα η ΝΔ στην εξουσία έδωσε δείγματα νεοφιλελεύθερης / αυταρχικής γραφής.
• Προκύπτει έτσι αβίαστα η ανάγκη για μια νέα, εξωστρεφή, με σεβασμό στις τοπικές κοινωνίες, αυτοδιοικητική στρατηγική. Μια στρατηγική που de facto θα λειτουργήσει ως συνεκτικός κρίκος στο κομβικής σημασίας κοινωνικό μέτωπο, που θα αντιστοιχίζεται με ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα με σαφές αριστερό πρόσημο, στο πλαίσιο της σύνθεσης των αγωνιστικών, προοδευτικών παραδόσεων του τόπου.
• Απαιτείται για την οικοδόμηση ενός ισχυρού μετώπου με την κοινωνία, τα κινήματα, τις πρωτοβουλίες των πολιτών, έτσι ώστε οι αριστερές, προοδευτικές αξίες να ηγεμονεύσουν έναντι του κράματος νεοφιλελευθερισμού / αυταρχισμού – τις δύο όψεις της σημερινής διακυβέρνησης, που βρίσκονται σε σχέση αλληλεπίδρασης, καθώς η μία προϋποθέτει την άλλη για την εφαρμογή της και τη διασφάλιση της συντηρητικής “κανονικότητας”.
• Αυτό το μέτωπο κοινωνίας – κόμματος, μέσα από όλες τις εκφάνσεις του, μπορεί να δημιουργήσει εκείνες τις προϋποθέσεις που θα βάλουν τέλος στην ιδιώτευση και θα φέρει ξανά στο προσκήνιο τους πολίτες, τον “λαό της Αριστεράς”, με όρους νίκης και όχι ήττας. Θα του ξαναδώσει την αξιοπρέπειά του και θα βάλει τον τόπο σε προοδευτική ρότα.
“Σε εμάς έλαχε η ιστορική ευθύνη ανάταξης του αριστερού, δημοκρατικού, προοδευτικού χώρου”
• Ένα συνέδριο δεν αρκεί για να μετατραπεί το κόμμα μας στον δημοκρατικό, προοδευτικό πόλο που χρειάζεται ο τόπος. Αποτελεί όμως τη sine qua non προϋπόθεσή του. Ένα συνέδριο που θα αποτελέσει το κρίσιμο λιθαράκι της νέας πορείας.
• Συνέδριο που για να έχει αυτά τα χαρακτηριστικά απαιτείται χρόνος και μεθοδική προετοιμασία. Γιατί πλέον δεν έχουμε την πολυτέλεια της επανάπαυσης ή της μετακύλισης των ευθυνών: σε εμάς έλαχε η ιστορική ευθύνη ανάταξης του αριστερού, δημοκρατικού, προοδευτικού χώρου.
