Άρθρο στο left.gr
«Η Γειτονιά θέλει Ειρήνη». Πόσο επίκαιρο ακούγεται τούτες τις μέρες το παλιό μας αυτό σύνθημα. Σε μια περίοδο κατά την οποία η τουρκική προκλητικότητα όχι μόνο “κτυπάει κόκκινο” αλλά, δυστυχώς, βρίσκει και ευήκοα ώτα, επιχειρώντας να αλλάξει τα δεδομένα που εστιάζονται στο διεθνές δίκαιο, οι γνώριμες αυτές λέξεις, πρέπει να πάρουν σάρκα και οστά. Σε αντίθεση με τους πολεμοχαρείς σχεδιασμούς της κυβέρνησης της γείτονος, το μέλλον όλων των δημοκρατών, προοδευτικών πολιτών, όλων των χωρών της περιοχής δεν βρίσκεται στην οξύτητα και την ένταση, στις απειλές και τα σενάρια πολέμου, αλλά στη δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων για ένα αποτελεσματικό, μαζικό φιλειρηνικό κίνημα. Για την οικοδόμηση των γεφυρών συνύπαρξης και όχι σύγκρουσης. Ο διάλογος των κοινωνιών και των λαών δεν μπορεί να αποτελεί πολυτέλεια αλλά απαραίτητη προϋπόθεση για το μέλλον των παιδιών μας, στη βάση του σεβασμού της διεθνούς νομιμότητας, χωρίς αμφισβητήσεις κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Μια ανάγκη που αφορά όλους τους λαούς. Ένα οικουμενικό αίτημα που επιβάλλει να βρούμε ξανά το δρόμο της ανάληψης κοινών πρωτοβουλιών. Πρωτοβουλιών από τα κάτω. Πρωτοβουλιών από τους πολίτες. Αλλά και πρωτοβουλιών από εκείνο το επίπεδο διακυβέρνησης που βρίσκεται πιο κοντά στον πολίτη : την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Τους Δήμους και τις Περιφέρειες. Πρωτοβουλιών με αντικείμενο την ανάδειξη όσων ενώνουν όχι μόνο τους λαούς των δύο χωρών αλλά όλων των χωρών της Μεσογείου: πολιτιστικών, περιβαλλοντικών, οικονομικών, ενεργειακών στοιχείων.
Γιατί δεν έχουμε την πολυτέλεια να παραγνωρίζουμε, σήμερα, στην αυγή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, ένα γεγονός που έχουν τραγικά επιβεβαιώσει οι αιματηρές συρράξεις των προηγούμενων αιώνων. Ότι η ειρήνη δεν αποτελεί στόχο για κάποιους αιθεροβάμονες αλλά είναι η sine qua non προϋπόθεση ασφάλειας. Γιατί πλέον η έννοια της ασφάλειας σχετίζεται με νέες, οικουμενικού χαρακτήρα απειλές, όπως αυτή της κλιματικής κρίσης, που δεν γνωρίζουν σύνορα. Αν, για παράδειγμα η Μεσόγειος μετατραπεί σε νεκρή θάλασσα, λόγω της μόλυνσης του θαλάσσιου και παράκτιου περιβάλλοντος, το τίμημα των συνεπειών δεν θα το πληρώσει μία χώρα αλλά όλοι οι λαοί της Μεσογείου.
Οι δημοκρατικές προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις έχουν έτσι χρέος και αποστολή να θέσουν στην πρώτη γραμμή τα ζητήματα της δημιουργίας εκείνων των συνθηκών που συμβάλλουν στην οικοδόμηση ειρηνικών σχέσεων, με σεβασμό στο διεθνές δίκαιο, με καταδίκη των μιλιταριστικών λογικών, κόντρα στους ακραίους εθνικισμούς, με στόχο τη δημιουργία ενός νέου μαζικού καταλύτη κόντρα στις ασκήσεις τρόμου. Ενός νέου κινήματος ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Ενός κινήματος που λαμβάνει υπόψη του τα νέα δεδομένα και διακυβεύματα. Ενός κινήματος μαζικού, διαρκείας. Γιατί όπως έλεγε ένας μεγάλος αμερικανός πολιτικός “η ειρήνη είναι μια καθημερινή, εβδομαδιαία, μηνιαία διαδικασία, που αλλάζει σταδιακά τις απόψεις, διαβρώνει αργά τα παλιά φράγματα, οικοδομεί ήσυχα νέες δομές”. Μια υπόθεση νέας πνοής του σήμερα για το αύριο. Μια υπόθεση για την ειρήνη.
