της Ρένας Δούρου
Σήμερα οι φονικές πλημμύρες στη Βραζιλία του Μπολσονάρου, χθες οι καταστροφικές megafires στην Αυστραλία του Σκοτ Μόρισον, πρόσφατα οι μεγάλες πυρκαγιές στις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ: ο κατάλογος των ακραίων φαινομένων που επιβεβαιώνουν την κλιματική κρίση διαψεύδοντας τους πολιτικούς της αρνητές μακραίνει.
Έχουν περάσει δεκατρία χρόνια από τότε που ο Αλ Γκορ έγραφε στο βιβλίο του «Επίθεση στη λογική» ότι «οι επιστήμονες μας λένε ότι αυτό που τους λέει η επιστήμη είναι ότι αν δεν δράσουμε γρήγορα και δραματικά, αυτό θα είναι πράγματι, σύμφωνα με τα λόγια του Τσόρτσιλ, μόνο ‘η πρώτη γουλιά… ενός πικρού φλιτζανιού που θα μας προσφέρεται τη μία μετά την άλλη χρονιά’ μέχρις ότου υπάρξει σοβαρή ανάρρωση της ηθικής υγείας».
Έκτοτε πίνουμε σχεδόν καθημερινά τέτοια «πικρά φλιτζάνια», χωρίς όμως να αναρρώνουμε πολιτικά, οικονομικά, ηθικά. Γιατί εδώ και πολύ καιρό είναι φανερό ότι η κλιματική κρίση χτυπά την πόρτα των αναπτυγμένων χωρών και δεν περιορίζεται στο περιβάλλον. Αφορά ολιστικά την αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξης, παραγωγής, κατανάλωσης, διανομής πλούτου. Επιβάλλει νέα ρότα σε όλα τα επίπεδα διακυβέρνησης: τοπικό, εθνικό, παγκόσμιο. Μια νέα ρότα, με σαφές κοινωνικό πρόσημο, χωρίς “αυτόματο πιλότο”, που απαιτεί την οικοδόμηση ενός πλατιού μετώπου όλων εκείνων των δυνάμεων που συνομολογούν την ανάγκη να «αλλάξουμε το σύστημα και όχι το κλίμα».
Ενός μετώπου με μπροστάρηδες τους νέους, εκείνους που αρνούνται την υπονόμευση του μέλλοντός τους και δραστηριοποιούνται σε όλα τα επίπεδα. Είτε διαδηλώνοντας κάθε Παρασκευή στις πόλεις του πλανήτη είτε καταθέτοντας συλλογικές αγωγές για κλιματικά εγκλήματα, από τις ΗΠΑ έως την Ινδία, από την Ονδούρα έως το Βέλγιο.
Ο αγώνας για ενεργειακή ουδετερότητα δεν σημαίνει πολιτική ουδετερότητα. Σημαίνει δέσμευση για ριζοσπαστικές αλλαγές. Σημαίνει δράση σήμερα για το αύριο, για μια κοινωνικά και οικονομικά δίκαιη μετάβαση σε ένα μοντέλο ανάπτυξης χωρίς ορυκτά καύσιμα.
Σημαίνει αποφυγή των δήθεν ή λάθος «λύσεων» τύπου εμπορίου ρύπων άνθρακα, γεωμηχανικής ή βιομηχανικών βιοκαυσίμων που αναπαραγάγουν και διαιωνίζουν το κυρίαρχο καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα – αυτό ακριβώς που ευθύνεται για τη λεηλασία του πλανήτη και την κλιματική κρίση.
Η προσέγγιση της νεοδεξιάς κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη είναι χαρακτηριστική.
Απέναντί της οι προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις οφείλουν να επεξεργαστούν εκείνο το ολιστικό, εναλλακτικό πρόγραμμα με όρους κοινωνικής, περιβαλλοντικής και ενεργειακής δικαιοσύνης, που θα απαντά στα αποπροσανατολιστικά φληναφήματα περί «πράσινου», «οικολογικά υπεύθυνου» καπιταλισμού. Ειδάλλως, δεν θα έχουν τέλος τα πικρά φλιτζάνια της ήττας της λογικής…
