Αρκούν οι διαβεβαιώσεις του υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κ. Σκρέκα ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θέλει να ιδιωτικοποιήσει το νερό για να πάψουν οι εύλογες ανησυχίες; Κατηγορηματικά όχι, κρίνοντας από τις πράξεις αυτής της κυβέρνησης και από τον συστηματικό τρόπο που απαξιώνει και ξεπουλά τα δημόσια και κοινωνικά αγαθά. Αποκαλυπτική είναι άλλωστε η μεθόδευση: Ένα νομοσχέδιο με… 263 (!) άρθρα, που έρχεται στη Βουλή την ώρα που έχει προκηρυχθεί από τον πρωθυπουργό το τριήμερο πένθος, με πρόσχημα τις δήθεν πιεστικές προθεσμίες του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, με φωτογραφικές ρυθμίσεις, ρουσφέτια, προχειρότητες, παραβιάσεις του ευρωπαϊκού πλαισίου.
Ετσι, λίγο πριν οι πολίτες τής δείξουν την έξοδο, η κυβέρνηση σπεύδει να βάλει άλλη μία κοινωνική και περιβαλλοντική νάρκη στο μέλλον των νέων και του τόπου: ανοίγει τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση του νερού! Χωρίς να διστάσει μάλιστα να πάει κόντρα στο Συμβούλιο της Επικρατείας, που με διαδοχικές του αποφάσεις έχει ορθώσει τείχος προστασίας τόσο του δημόσιου χαρακτήρα όσο και της διαχείρισης του νερού προκειμένου να αποτραπεί κάθε απόπειρα έμμεσης ή άμεσης ιδιωτικοποίησης. Καμία από τις πλήρως τεκμηριωμένες αυτές αποφάσεις δεν αποθάρρυνε την ιδεοληπτική και ανεπίδεκτη μαθήσεως κυβέρνηση, που στο «παραπέντε» των εκλογών επιχειρεί να επιβάλει μία διεθνώς αποτυχημένη εμπειρία: την ιδιωτικοποίηση του νερού, με όλα τα γνωστά εργαλεία.
Στο πλαίσιο αυτό εντάσσεται η δημιουργία «Ρυθμιστικής Αρχής Αποβλήτων, Ενέργειας και Υδάτων», η ίδρυση «αγοράς» παρόχων υπηρεσιών ύδατος (ύδρευσης, αποχέτευσης), η ενοποίηση των ανά τη χώρα δημοτικών επιχειρήσεων ύδρευσης και αποχέτευσης, η κατάργηση της Εθνικής Επιτροπής Υδάτων, που περιορίζει τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών στη διαβούλευση. Τι κι αν αυτή αποτελεί κεντρική θέση της Ευρωπαϊκής Οδηγίας Πλαίσιο για τα Ύδατα 2000/60; Τι κι αν το νερό είναι αναγνωρισμένο από τον ΟΗΕ ως ανθρώπινο δικαίωμα που δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο εμπορευματοποίησης; Τι κι αν είναι κατοχυρωμένο ως ανθρώπινο δικαίωμα στα συντάγματα 17 χωρών; Τι κι αν περισσότεροι από 300 δήμοι στην Ευρώπη επαναδημοτικοποίησαν το νερό; Τι κι αν οι ιδιωτικοποιήσεις του νερού, σε όποια χώρα κι αν έγιναν, από τη Βρετανία έως τη Χιλή, στις δεκαετίες του 1980 και κυρίως του 1990, είχαν την ίδια κατάληξη: αύξηση των τιμολογίων σε βάρος των πολιτών, οικονομικό φιάσκο και απειλή για τη δημόσια Υγεία;
Η κυβέρνηση αδιαφορεί για όλα αυτά, όπως άλλωστε κάνει και με την κατηγορηματική αντίθεση στη νέα Αρχή, των περιβαλλοντικών οργανώσεων, των σωματείων εργαζομένων στις δημοτικές επιχειρήσεις ύδρευσης και αποχέτευσης, της ΚΕΔΕ. Όπως άλλωστε είχε αδιαφορήσει και για μία από τις προτάσεις της κυβέρνησης Τσίπρα για τη συνταγματική αναθεώρηση, πρόταση που είχα καταθέσει ως περιφερειάρχης Αττικής στην Επιτροπή για τη Συνταγματική Μεταρρύθμιση.
Ειρωνεία της τύχης. Σε 10 μέρες, στις 22 Μαρτίου, Παγκόσμια Ημέρα του Νερού, ξεκινά στη Νέα Υόρκη η Διάσκεψη του ΟΗΕ – «Το Νερό για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη», για μια αποτίμηση της δεκαετίας δράσεων την περίοδο 2018-2028, του σχεδίου που προωθεί ο γ.γ. του Οργανισμού Α. Γκουτέρες, που με σαφήνεια έχει πάρει θέση: «Το νερό είναι δικαίωμα, όχι προνόμιο». «Λαϊκιστή» θα τον θεωρούσε η ελληνική κυβέρνηση, η οποία κινείται ακριβώς στον αντίποδα του νερού ως ανθρώπινου δικαιώματος και δημόσιου αγαθού.
