Τρωτό σημείο για τα εθνικά συμφέροντα η εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη
Η ελληνική Δεξιά όχι μόνο δεν ξέρει να κάνει εξωτερική πολιτική αλλά σήμερα η ΙΧ εξωτερική πολιτική του Πρωθυπουργού συνιστά τρωτό σημείο για τα εθνικά συμφέροντα. Αυτό άλλωστε μαρτυρά και η εγκατάλειψη του Κυπριακού. Αυτά σημειώνει, μεταξύ άλλων σε άρθρο της στο Παρόν της Κυριακής, η Ρένα Δούρου, Τομεάρχισσα Εξωτερικών και βουλεύτρια Δυτικής Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ.. “Η εγκαθίδρυση από τις διαδοχικές κυβερνήσεις Μητσοτάκη του δόγματος του προβλέψιμου και δεδομένου συμμάχου, η στρατιωτική ανάμειξη στον πόλεμο της Ουκρανίας με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της άμυνας των νησιών μας στο Αιγαίο απέναντι στην Τουρκία που επαναφέρει την αποστρατιωτικοποίησή τους, η απομάκρυνση από πάγιες αρχές της διπλωματίας μας και η υποβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας ως γέφυρας, πυλώνα ειρήνης και σταθερότητας, η ουσιαστική εγκατάλειψη του Κυπριακού, η ανατροπή παραδοσιακών συμμαχιών και η εγκατάλειψη της εποικοδομητικής πολυμερούς διπλωματίας της κυβέρνησης Τσίπρα την περίοδο 2015 – 2019, συνθέτουν την επικίνδυνη ΙΧ εξωτερική πολιτική του κ. Μητσοτάκη”.
Μυστική διπλωματία, υποχωρητικότητα απέναντι στις προκλήσεις της τουρκικής κυβέρνησης και προσέγγιση “προκεχωρημένου φυλακίου” αποτελούν τα χαρακτηριστικά της επικίνδυνης εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, παρατηρεί η ίδια, αναφερόμενη σε συγκεκριμένα γεγονότα, όπως την απολογητική αντίδραση του ΥΠΕΞ στην προκλητική αντίδραση της τουρκικής κυβέρνησης που αμφισβήτησε εκ νέου την κυριαρχία της χώρας μας στο Αιγαίο, επαναφέροντας την ατζέντα της “Γαλάζιας Πατρίδας”. Την εξυπηρέτηση σχεδιασμών υπερατλαντικών συμφερόντων στην Ευρώπη σε βάρος των εθνικών συμφερόντων με την αποστολή οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία, με όρους αδιαφάνειας. Ή τη μη κύρωση των Μνημονίων συνεργασίας με τη Βόρειο Μακεδονία, κάτι που μαρτυρά την ανυπαρξία συγκροτημένης εθνικής στρατηγικής στα Βαλκάνια για την ενίσχυση του ρόλου της χώρας σε μια περιοχή άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος και αυξανόμενης τουρκικής επιρροής.
“Όμως αυτό δεν αποτελεί νομοτέλεια. Μπορεί να αλλάξει. Και η αρχή μπορεί να γίνει με το καθαρό μήνυμα στις ευρωεκλογές στις 9 Ιουνίου. Με τη μαζική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ γιατί η πατρίδα μας αξίζει την ενεργητική πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που επιβάλλει η πολυπολική πραγματικότητα. Την εξωτερική πολιτική της σύγχρονης πατριωτικής Αριστεράς που δεν κάνει βήμα πίσω στην προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων”.
Το άρθρο της Ρένας Δούρου στο Παρόν της Κυριακής
“Η ελληνική δεξιά δεν ξέρει… να κάνει εξωτερική πολιτική”
Από το 2019 η εξωτερική πολιτική έχει μετατραπεί σε τρωτό σημείο για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας. Η εγκαθίδρυση από τις διαδοχικές κυβερνήσεις Μητσοτάκη του δόγματος του προβλέψιμου και δεδομένου συμμάχου, η στρατιωτική ανάμειξη στον πόλεμο της Ουκρανίας με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της άμυνας των νησιών μας στο Αιγαίο απέναντι στην Τουρκία που επαναφέρει την αποστρατιωτικοποίησή τους, η απομάκρυνση από πάγιες αρχές της διπλωματίας μας και η υποβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας ως γέφυρας, πυλώνα ειρήνης και σταθερότητας, η ουσιαστική εγκατάλειψη του Κυπριακού, η ανατροπή παραδοσιακών συμμαχιών και η εγκατάλειψη της εποικοδομητικής πολυμερούς διπλωματίας της κυβέρνησης Τσίπρα την περίοδο 2015 – 2019, συνθέτουν την επικίνδυνη ΙΧ εξωτερική πολιτική του κ. Μητσοτάκη. Εξωτερική πολιτική με τρία χαρακτηριστικά. Πρώτο, τη μυστική διπλωματία, όπως έκανε ήδη τον Ιούλιο του 2020, όταν μαθαίναμε από τον τότε σύμβουλο του Τούρκου Προέδρου, Ι. Καλίν, για τη σημαντική έγγραφη ελληνοτουρκική συμφωνία 10 σημείων του Βερολίνου, με πρωτοβουλία Μέρκελ, μεταξύ Ερντογάν – Μητσοτάκη. Ενώ πρόσφατα ο εκπρόσωπος του τουρκικού ΥΠΕΞ, αποκάλυπτε ότι η Ελληνίδα υφυπουργός συζητούσε στην Άγκυρα με τον Τούρκο ομόλογό της “θέματα Αιγαίου και κατάστασης μειονοτήτων”. Δεύτερο, την υποχωρητικότητα απέναντι στις συνεχιζόμενες εμπρηστικές προκλήσεις της Τουρκίας που αμφισβητεί πάγια τα κυριαρχικά δικαιώματα και την κυριαρχία της χώρας μας. Και τρίτο την προσέγγιση του “προκεχωρημένου φυλακίου” με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καμία ανάληψη ειρηνευτικών πρωτοβουλιών αν και είναι σε εξέλιξη ο πόλεμος στη Ουκρανία και η ισοπέδωση της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό, με θύματα χιλιάδες αμάχους.
Αυτή η επικίνδυνη εξωτερική πολιτική τεκμαίρεται. Για του λόγου το αληθές, επειδή εμείς ως Αξιωματική Αντιπολίτευση δεν ακολουθούμε το δρόμο της ΝΔ, δεν υπερπλειοδοτούμε στον εθνολαϊκισμό και στο ψεύδος, σταχυολογώ τρία γεγονότα.
Γεγονός πρώτο. Η προκλητική αντίδραση της τουρκικής κυβέρνησης που μετά από την ανακοίνωση από την ελληνική κυβέρνηση της δημιουργίας 2 θαλάσσιων πάρκων, αμφισβήτησε εκ νέου την κυριαρχία της χώρας μας στο Αιγαίο, επαναφέροντας την ατζέντα της “Γαλάζιας Πατρίδας”, αντιμετωπίστηκε απολογητικά από το Υπουργείο Εξωτερικών, σε μια φανερή προσπάθεια υποβάθμισης της κατάστασης. Όχι τυχαία σχετική ερώτησή μας προς τον κ. Υπουργό Εξωτερικών παραμένει αναπάντητη, όπως άλλωστε σχεδόν το σύνολο των ερωτήσεων που έχουμε καταθέσει στο ΥΠΕΞ…
Γεγονός δεύτερο. Η αποκάλυψη των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς για “πιέσεις” στην Ελλάδα για την αποστολή Patriot και S 300 στην Ουκρανία, για την ενίσχυση της αεράμυνας της, επιβεβαίωσε τη μυστική διπλωματία της κυβέρνησης. Είχαν προηγηθεί τα ευχαριστήρια του Ουκρανού προέδρου προς τον κ. Μητσοτάκη και η αποκάλυψη, που η κυβέρνηση δεν διέψευσε, ότι η χώρα μας ετοιμάζεται να στείλει 32 F-16 στην Ουκρανία. Απόδειξη ότι επιλέγει να υπηρετήσει σχεδιασμούς υπερατλαντικών συμφερόντων στην Ευρώπη και όχι την προστασία των εθνικών συμφερόντων.
Γεγονός τρίτο. Η κυβέρνηση επιμένει στη μη κύρωση των Μνημονίων συνεργασίας με τη Βόρειο Μακεδονία όπως επιβάλλει η Συμφωνία των Πρεσπών. Υπονομεύει έτσι την αμυντική, διπλωματική και οικονομική συνεργασία με τη γειτονική χώρα, αυξάνοντας τα περιθώρια της Τουρκίας για ενίσχυση του ρόλου της στα βόρεια σύνορά μας. Αυτή επιλογή μαρτυρά ότι η κυβέρνηση προκρίνει τις κομματικές ισορροπίες της ΝΔ σε βάρος των εθνικών συμφερόντων. Αποδεικνύοντας παράλληλα την ανυπαρξία συγκροτημένης εθνικής στρατηγικής στα Βαλκάνια για την ενίσχυση του ρόλου της χώρας σε μια περιοχή άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος και αυξανόμενης τουρκικής, και όχι μόνο, επιρροής.
Τα παραπάνω δεν επιβεβαιώνουν μόνο τη ρήση πατρός Μητσοτάκη (από το βιβλίο του Αλ. Παπαχελά, “Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης με τα δικά του λόγια”, β’ τόμος, σελ. 232, Εκδόσεις Παπαδόπουλος) ότι η “ελληνική δεξιά παραδοσιακά δεν ξέρει, με ελάχιστες εξαιρέσεις, να κάνει εξωτερική πολιτική, δεν τολμά να κάνει πολιτική”. Αλλά ότι πλέον κάνει επικίνδυνη ΙΧ εξωτερική πολιτική, που πχ λειτουργεί σε βάρος του εμβληματικού εθνικού θέματος, όπως είναι το Κυπριακό.
Όμως αυτό δεν αποτελεί νομοτέλεια. Μπορεί να αλλάξει. Και η αρχή μπορεί να γίνει με το καθαρό μήνυμα στις ευρωεκλογές στις 9 Ιουνίου. Με τη μαζική στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ γιατί η πατρίδα μας αξίζει την ενεργητική πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική που επιβάλλει η πολυπολική πραγματικότητα. Την εξωτερική πολιτική της σύγχρονης πατριωτικής Αριστεράς που δεν κάνει βήμα πίσω στην προάσπιση των εθνικών μας συμφερόντων.
