“Σήμερα, η καρδιά όλων των δημοκρατικών πολιτών χτυπάει στη Γαλλία, εκεί όπου συγκρούονται στον πρώτο γύρο των πρόωρων βουλευτικών εκλογών το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός. Μια εθνική αναμέτρηση, η έκβαση της οποίας υπερβαίνει κατά πολύ τα σύνορα της Γαλλίας”, γράφει σήμερα η Ρένα Δούρου στο “Παρόν της Κυριακής”. “Η σύσταση μέσα σε λίγες ημέρες του κοινού μετώπου (από την Ανυπότακτη Γαλλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τους Οικολόγους, το ΚΚΓ κ.ά.), η συμφωνία για κοινούς υποψηφίους στις 577 περιφέρειες και η εκπόνηση συγκεκριμένου προγράμματος αποτέλεσαν μια πρώτη νίκη των κομμάτων της Αριστεράς”. Η επιλογή της ονομασίας της συμμαχίας “κάθε άλλο παρά ουδέτερη είναι”. “Σύμφωνα με την ιστορικό Κλερ Αντριέ, δεν παραπέμπει μόνο στην Ιστορία, απευθύνεται και στο φαντασιακό. Η συγκεκριμένη επιλογή αποτελεί «ένδειξη συσπείρωσης και μήνυμα ελπίδας, δύο απαραίτητα μηνύματα απέναντι στην προοπτική ανόδου στην εξουσία της Ακροδεξιάς».
Διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες αλλά και τις προσδοκίες του Μακρόν, που είχε επενδύσει, ψηφοθηρικά, στη διχόνοιά της, η Γαλλική Αριστερά, στις διαφορετικές εκδοχές της, κατάφερε, βάζοντας στην άκρη προσωπικές στρατηγικές και κομματικούς εγωισμούς, να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Αυτή η γαλλική εμπειρία σε ποιον βαθμό μπορεί να χρησιμεύσει ως πρότυπο στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα; Ειδικά σήμερα, που κάποια κέντρα επιδιώκουν να θέσουν την υπόθεση της «Κεντροαριστεράς» με τους δικούς τους, διόλου αθώους, όρους; Η απάντηση δεν είναι μονοδιάστατη και σίγουρα δεν αφορά κάποιου είδους copy – paste.
Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι, ίσως αυτό να είναι η κλιμακούμενη πίεση που άσκησε η κοινωνία των πολιτών στην κατεύθυνση της ενότητας το βράδυ της Κυριακής 9/6. (…) Ίσως, in fine, αυτό να αποτελεί ήδη ένα πρώτο δίδαγμα: Ότι η ενότητα των αριστερών δυνάμεων αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον των πολιτών για την πολιτική, με δύο στους τρεις Γάλλους να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν σήμερα.
Το άρθρο της Ρένας Δούρου στο Παρόν της Κυριακής
Σήμερα, η καρδιά όλων των δημοκρατικών πολιτών χτυπάει στη Γαλλία, εκεί όπου συγκρούονται στον πρώτο γύρο των πρόωρων βουλευτικών εκλογών το Νέο Λαϊκό Μέτωπο και ο ακροδεξιός Εθνικός Συναγερμός. Μια εθνική αναμέτρηση, η έκβαση της οποίας υπερβαίνει κατά πολύ τα σύνορα της Γαλλίας. Η σύσταση μέσα σε λίγες ημέρες του κοινού μετώπου (από την Ανυπότακτη Γαλλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τους Οικολόγους, το ΚΚΓ κ.ά.), η συμφωνία για κοινούς υποψηφίους στις 577 περιφέρειες και η εκπόνηση συγκεκριμένου προγράμματος αποτέλεσαν μια πρώτη νίκη των κομμάτων της Αριστεράς. Έναν πραγματικό άθλο σε σύγκριση, π.χ., με το αρχικό Λαϊκό Μέτωπο, που χρειάστηκε δύο χρόνια από τη σύλληψή του έως τη δημοσιοποίηση του προγράμματός του, τον Γενάρη του 1936. Αλλά και λαμβάνοντας κανείς υπόψη ότι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας των ευρωεκλογών τα αριστερά κόμματα, που κατέβηκαν μεμονωμένα, αντήλλαξαν βαριές κατηγορίες μεταξύ τους, μέσα σε κλίμα διχόνοιας, που σε τίποτε δεν θύμιζε την αριστερή συμμαχία NUPES στις βουλευτικές εκλογές του 2022… Διαψεύδοντας τις Κασσάνδρες αλλά και τις προσδοκίες του Μακρόν, που είχε επενδύσει, ψηφοθηρικά, στη διχόνοιά της, η Γαλλική Αριστερά, στις διαφορετικές εκδοχές της, κατάφερε, βάζοντας στην άκρη προσωπικές στρατηγικές και κομματικούς εγωισμούς, να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Επιδεικνύοντας αίσθημα ευθύνης απέναντι στην κοινωνία, όρθωσε ανάχωμα κόντρα στον Εθνικό Συναγερμό, που μπήκε στην προεκλογική εκστρατεία με τον αέρα του 31,4% και της πρώτης θέσης στις ευρωεκλογές (από 23,3% το 2019), με επικεφαλής τον πρόεδρό του, 29χρονο Ζορντάν Μπαρντελά, προσωπική επιλογή, το 2021, της Μαρίν Λεπέν. «Θα υιοθετήσουμε άμεσα 20 πράξεις ρήξης ως απάντηση στα επείγοντα κοινωνικά προβλήματα, στην κλιματική κρίση, στην αποκατάσταση των δημόσιων υπηρεσιών, σε μια πορεία ηρεμίας στη Γαλλία και στον κόσμο», σημειώνουν. Ο δεύτερος γύρος, την επόμενη Κυριακή, θα δείξει αν τελικά «η ζωή θα αλλάξει από το καλοκαίρι του 2024», όπως γράφουν στην εισαγωγή τού 24 σελίδων «Προγράμματος Ρήξης». Ήδη, όμως, έχει δημιουργηθεί ένα προηγούμενο: Η συμμαχία κατά της απειλής της Ακροδεξιάς προ των θυρών της εξουσίας. Αυτή η γαλλική εμπειρία σε ποιον βαθμό μπορεί να χρησιμεύσει ως πρότυπο στην ελληνική πολιτική πραγματικότητα; Ειδικά σήμερα, που κάποια κέντρα επιδιώκουν να θέσουν την υπόθεση της «Κεντροαριστεράς» με τους δικούς τους, διόλου αθώους, όρους; Η απάντηση δεν είναι μονοδιάστατη και σίγουρα δεν αφορά κάποιου είδους copy – paste. Κι αυτό γιατί δεν πρέπει να αγνοεί κανείς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γαλλικής πολιτικής σκηνής. Αν πρέπει να κρατήσουμε κάτι, ίσως αυτό να είναι η κλιμακούμενη πίεση που άσκησε η κοινωνία των πολιτών στην κατεύθυνση της ενότητας το βράδυ της Κυριακής 9/6. Τα μεγαλύτερα συνδικάτα, φεμινιστικές οργανώσεις, ΜΚΟ, άνθρωποι των γραμμάτων και των επιστημών κ.ά. έθεσαν, με ανακοινώσεις τους, από την πρώτη στιγμή την ανάγκη συσπείρωσης όλων των εκφράσεων της Αριστεράς, ενώ παράλληλα καλούσαν τους πολίτες στους δρόμους κατά της Ακροδεξιάς. Και οι πολίτες ανταποκρίθηκαν μαζικά. Ίσως, in fine, αυτό να αποτελεί ήδη ένα πρώτο δίδαγμα: Ότι η ενότητα των αριστερών δυνάμεων αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον των πολιτών για την πολιτική, με δύο στους τρεις Γάλλους να δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν σήμερα. Το δεύτερο δίδαγμα αφορά την επιλογή μιας ονομασίας που κάθε άλλο παρά ουδέτερη είναι. Σύμφωνα με την ιστορικό Κλερ Αντριέ, δεν παραπέμπει μόνο στην Ιστορία, απευθύνεται και στο φαντασιακό. Η συγκεκριμένη επιλογή αποτελεί «ένδειξη συσπείρωσης και μήνυμα ελπίδας, δύο απαραίτητα μηνύματα απέναντι στην προοπτική ανόδου στην εξουσία της Ακροδεξιάς». Άρα η απάντηση στο ερώτημα για τη μεταφορά της γαλλικής εμπειρίας στα καθ’ ημάς είναι ότι «ο δρόμος είναι μακρύς».
https://www.paron.gr/2024/06/30/r-doyroy-sto-quot-p-quot-dyo-minymata/
